"Przyjaciel" - Basia Karolewicz. Historia nieszczęśliwej miłości.

„Nawet jeśli wiemy, że odpowiedź na pytanie brzmi „nie”, to aż do śmierci nie przestajemy się oszukiwać, że zawsze jeszcze istnieje możliwość zmiany. Dopóki żyjemy, wciąż mamy nadzieję.”

Miłość bywa ślepa, mawiamy. Zamazuje obraz wad, odbiera rozsądek. Czasami przysłania cały świat, nader kolorowy, jeśli okazuje się spełniona, albo boleśnie szary, gdy w grę wchodzi nieodwzajemnione uczucie. Obraz tego drugiego naszkicowała słowem Basia Karolewicz w swojej powieści „Przyjaciel”. Tytuł wcale nie sugeruje miłości, dlaczego więc bazuje na niej gówna bohaterka? Historia o tym, jak jeden człowiek może zawładnąć czyimś umysłem i o tym, że życie nie zawsze bywa przyjemne i proste. Macie ochotę na moment zadumy u boku lektury polskiej pisarki? Zapraszam wpierw na recenzję.

ZARYS FABUŁY

Basia i Adam dzielą wspólny zakład pracy. On traktuje ją jak serdeczną przyjaciółkę, nie szczędząc słów na temat innych pociągających go kobiet, ona wsłuchuje się w odgłos jego kroków, chłonie zapach jego perfum, celebruje każdą chwilę z nim spędzoną. A tych nie brak, bo przecież Adam, jako przyjaciel, często odwiedza ją także w domu.

Teraz jednak wszystko ma się zmienić. Adam dostaje nową pracę i szykuje się do wyjazdu. Nie będzie już na wyciągnięcie ręki, nagle wszystko ma zniknąć. Basia czuje, że postawy jej świata właśnie runęły. Czy nauczy się żyć na nowo? Czy wolno jej mieć do Adama pretensje? Czy jest szansa, że ta znajomość przetrwa?

NIESZCZĘŚLIWIE ZAKOCHANA

Kobieta nieszczęśliwie zakochana, kobieta psychicznie zrujnowana. Wyszedł rym, choć w powieści wcale tak wierszykowo i zabawnie nie jest. Główna bohaterka, to osoba z której bólem czytelnikowi przychodzi się zmagać przez sto procent tej historii. Basia kocha człowieka, który nie jest jej pisany, choć sytuacja wydaje się o tyle trudna, że Adam jej nie odpycha, wręcz przeciwnie – karmi ją swoim towarzystwem, bez wyraźnych oznak przekraczających granicę przyjaźni. A jednak… kobieta czasami zbyt mocno angażuje swoją wyobraźnię w relację, która do samego końca pozostawia nadzieję na to, że może coś jeszcze się zmieni. Psychika głównej bohaterki to jednak nie jest temat powierzchownie potraktowany. Autorka zbudowała bazę złożoną z trudnej przeszłości i walki z akceptacją swojej fizyczności, co po dziś dzień odbija się na zachowaniu Basi. Kobieta chce być kochana, pragnie bezpieczeństwa, szuka być może tam, gdzie nie powinna, gdzie człowiek z pełnym poczuciem własnej wartości już dawno by sobie odpuścił. Ciekawy przypadek i dobrze nakreślony, a przecież książka ma niecałe 200 stron.

(NIE)IDEALNY ON

Skupiając się na postaci głównej bohaterki, autorka przywiązała niewielką uwagę do drugiego planu, który stanowi Adam. Pojawia się opis jego wyglądu, czytelnik dostrzega jego granice, których w relacji z Basią nie przekracza. Powtarzane co rusz słowa pociechy, nieraz odwoływane spotkania - idealny obraz tego mężczyzny istnieje wyłącznie w umyśle narratorki, której osobisty pamiętnik zdajemy się czytać.

OBRAZ CIERPIENIA

„Przyjaciel” to nie jest historia, którą można by wielce dzielić na czas przed i po. Epicentrum wydarzeń skupia się na teraz, czyli na bolesnym oczekiwaniu na to, co nieuniknione. Na rozstanie. Główna bohaterka ubolewa, rozdrapuje rany, rozpacza i widzi, że jej wiara w tą znajomość gaśnie. Stąd też książka przypomina raczej monolog, jeden wielki opis tego, co dzieje się w kobiecym wnętrzu, kiedy w grę wchodzi odrzucenie. Niewiele tutaj dialogów, stąd też ciężko mówić o rozwoju akcji, która raczej stoi w miejscu i z powolnym postępem posuwa się w stronę tego dnia, w którym do reszty ma się zawalić Basi świat.

PODSUMOWANIE

Okładka może mocno zmylić. Po pierwsze, bohaterami powieści są dojrzali ludzie. Po drugie, raczej nie odnajdziecie tutaj pocałunków czy tych skradzionych bohaterom, intymnych chwil. Jeśli liczycie na jeden z tych romansów, w których przyjaźń wskakuje na kolejny poziom i potem jest już tylko kolorowo, słodko i pięknie, możecie mocno się zdziwić. „Przyjaciel” to nie jest więc powieść dla każdego. Melancholijna, gorzka, dla nieszczęśliwie zakochanych jako pocieszenie i dowód na to, że nie każda miłość musi być spełniona.

wydawnictwo: Novae Res

kategoria: powieść obyczajowa

ilość stron: 181

data wydania: sierpień 2018

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję Autorce.