"Tylko morze zapamięta" - Monika A. Oleksa. Nieszczęśliwa miłość i tajemnicza śmierć.

„Ludzka pamięć jest ulotna i mało wdzięczna. Wypiera pewne zdarzenia, a inne idealizuje.”

Niektóre wspomnienia bywają tak bardzo bolesne, że lepiej się od nich odciąć niż z nimi walczyć, starać się zapomnieć, zająć myśli czymś zupełnie innym. Ludzie jednak nie zdają sobie sprawy z tego, że nieprzepracowane problemy wracają, czasami ze zdwojoną siłą. A już na pewno te, które zaatakowały bardzo niechciane po wielu latach błogiego szczęścia. O takich właśnie nieprzetrawionych doświadczeniach, o wciąż odczuwanym bólu i odkrywaniu kolejnych tajemnic opowiada nowa powieść Moniki A. Oleksa, „Tylko morze zapamięta”. Gotowi na dawkę wrażeń u boku wielobarwnej powieści obyczajowej? Zapraszam wpierw na recenzję.

ZARYS FABUŁY

Minęło dwanaście lat odkąd Maks wyjechał z rodzinnego nadmorskiego miasteczka. Teraz wraca, niechętnie, ale z konieczności, by stać u boku schorowanej matki i towarzyszyć jej w tej trudnej, ostatniej drodze. To jednak nie perspektywa konfrontacji z podupadającą na zdrowiu rodzicielką wydaje się najbardziej przerażająca, ale demony wspomnień nieszczęśliwej miłości, która wciąż gnębi jego serce. Wszak właśnie tu przeżył najpiękniejsze chwile swojego życia i właśnie tu został porzucony i odstawiony na boczny tor niczym niepotrzebne piąte koło. Maks nie ma jednak pojęcia jak wiele znaków zapytania i tajemnic skrywa jego była relacja z Beatą. Okazuje się, że nadchodzi czas, kiedy sekrety zaczynają opuszczać swoje kryjówki.

MAKS I KOBIETY, CZYLI SŁOWO O BOHATERACH

Głównym bohaterem powieści, którego losy zostały przedstawione przez narrację trzecioosobową, jest Maks, dojrzały mężczyzna, który wciąż zmaga się z niestabilnym emocjonalnie życiem. Nieszczęśliwy, rozdrapujący rany przeszłości, niepotrafiący odpuścić. Z drugiej strony dociekliwy i mający w sobie pokłady dobra, które po trochu co jakiś czas zaczyna uwalniać. W tej niezwykłej przygodzie zwanej losem towarzyszy mu schorowana mama Adela, z powodu której z Islandii trafia na powrót do rodzinnej Polski. Nie jednak przedstawicielka starszego pokolenia, a trzy kobiety w nieco młodszym wieku budują pajęczą sieć fabuły, bazującą na rozmaitych relacjach. Przez to, że nie do końca sprecyzowanych, ciekawszych. Jest Arleta, z którą spędza upojne noce, kobieta, z którą już kiedyś łączyła go luźna więź. Dziewczyna zdająca się być aktualnym lekarstwem na jego troski. Jest Beata, istniejąca tylko we wspomnieniach, listach, w relacjach innych osób. Wszak z jej postacią wiąże się ogromna tajemnica stanowiąca meritum tej powieści. Na koniec pozwolę sobie przywołać postać Irki, dość irytującej w przeszłości, teraz na pewno bardzo uczynnej, wspierającej. Choć z Maksem łączy ją na razie choroba matki i przyjacielska więź, mam wrażenie, że w tej kwestii autorka nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa.

NIESZCZĘŚLIWA MIŁOŚĆ I INNE WĄTKI, CZYLI WIELOBARWNY WYMIAR TREŚCI

Wspomniałam na początku o wielobarwnym wymiarze tej powieści. Naprawdę ciężko przywołać tutaj wszystkie poruszone przez autorkę wątki, nie pominąwszy któregoś. Tyle się tutaj dzieje. Absolutnie miałam jednak uczucia przepychu, wręcz przeciwnie, mnogość postaci drugoplanowych z jedną, główną dominującą, zapewniła czytelniczą przygodę, od której ciężko było mi się oderwać. A wszystko w towarzystwie umiaru, wiarygodnego wydźwięku, emocji. Spoiwem treści jest oczywiście miłość, ta nieszczęśliwa – która nadaje historii goryczy oraz ta gdzieś słabiutko rodząca się w tle. Na drugim miejscu kwestia tajemniczych okoliczności śmierci jednej ze wspomnianych wcześniej kobiet, prywatne śledztwo i szokujące odkrycia. Sekrety skrywane przez ludzi, poruszający obraz choroby i odchodzenia, konfrontacja z wrogiem.

CLIFFHANGER

Przyznam, że zdziwiłam się finałem, bo przecież wciąż pozostało jeszcze tyle znaków zapytania, bez odpowiedzi. Napis „koniec części pierwszej” jednak wiele wyjaśnił. Będzie następny tom, a ja już wiem, że obligatoryjnie po niego sięgnę. Bo zafundowany przez Monikę A. Oleksa cliffhanger nie pozostawia innego wyboru.

PODSUMOWANIE

W tle Bałtyk, zapach słonej wody, rybackie kutry i wysokie fale. Wzbudzone morze i zarazem morze emocji. Dotąd przeczytałam wszystkie powieści tej autorki i choć każda z nich ma w sobie coś wyjątkowego, tę zaliczam do najbardziej udanych, na równi z „Miłość w kasztanie zaklęta”. Autorka wyraźnie rozwinęła swój warsztat i tym razem z pewnością pokazała, że tak wiele intrygujących zdarzeń ma czytelnikom do przekazania. Wszystkim wielbicielom powieści obyczajowych szczerze polecam. A ja niecierpliwie doglądam już dalszego ciągu.

wydawnictwo: Filia

kategoria: powieść obyczajowa

ilość stron: 476

data wydania: październik 2018

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu Filia.