"We wspólnym rytmie" - Jojo Moyes. O dziewczynie znikąd i koniach.

  „Koń jest dangereux, potężny. Ale może być chętny do pracy. Jeśli dasz mu powód, by dla ciebie pracował, by cię chronił, by rozumiał rzeczy, które sam chce zrobić, wtedy osiągniesz coś pięknego.”

Nigdy nie wiem czego mogę spodziewać się po twórczości Jojo Moyes. Dla mnie, jako jedna z nielicznych słynnych autorek, ta wciąż pozostaje zagadką. Jej historie, dotykające różnych tematów, ale co najdziwniejsze – chwilami bardzo różniące się jakością i poziomem, potrafią pozytywnie zaskoczyć bądź poważnie rozczarować. Do której grupy zaliczyłabym jej najnowszą, wydaną w Polsce powieść o kobietach i koniach? Przekonajcie się. Zapraszam na recenzję książki „We wspólnym rytmie”.

ZARYS FABUŁY

Dla nastoletniej Sarah konie są jak rodzina, jak dziadek, który okazuje się być jej jedynym opiekunem. Kiedy więc mężczyzna trafia do szpitala, dziewczyna zostaje sama dzielnie próbując stawiać czoła problemom. Pewnego dnia trafia jednak do domu Natashy, zmieniając nie tylko swoje życie, ale także codzienność pewnego rozbitego małżeństwa.

Dojrzała pani adwokat, Natasha, znajduje się właśnie w trudnej sytuacji prowadzącej do rozwodu. Przykre doświadczenia uświadamiają jej, że pomimo wieku, oprócz kariery nie osiągnęła prawie nic. I wtedy właśnie progi jej domu przekracza nastoletnia dziewczynka, przynosząc ze sobą nie lada wyzwanie.

Czy będą w stanie sobie zaufać i jak wiele zmian szykuje dla nich przyszłość?

DWIE BOHATERKI

Ambitna, chwilami irytująca, ostatecznie jednak mająca dobre serce Natasha. Przekonująca mnie umiejętnością podarowania szansy nieznanemu człowiekowi i cierpliwością, zniechęcająca tendencją do spychania winy na męża. Nie zawsze postępująca poprawnie, choć ucząca się na błędach.  Ta bohaterka, niedoskonała pod względem charakteru, aczkolwiek jak najbardziej wiarygodna jeżeli chodzi o samą kreację osobowości, nie budziła we mnie tylu emocji, ile udało się ze mnie wyszarpać nastoletniej Sarah. Dlaczego? Teraz nie będę miła. Obarczona zbyt wieloma problemami jak na tak młody wiek, z pewnością nie reprezentuje sobą obrazu skrzywdzonej i przestraszonej dziewczyny. Swoim niewdzięcznym postępowaniem niejednokrotnie podnosiła mi ciśnienie przywołując w myślach słowa o wiele bardziej wyraziste, aniżeli chociażby bachor. Jojo Moyes przygotowała mi literacką podróż u boku postaci, z którymi nie byłam w stanie się zaprzyjaźnić. Nie zawsze jednak męczące osobowości znaczą to samo, co słabo naszkicowane portrety psychologiczne. I tutaj właśnie tak było.

CHWILAMI BYŁO CIĘŻKO

Zaczęło się ciężko, nie ukrywam. Opis czynności związanych z pracą z końmi, liczne francuskie zwroty… Ufff… Miałam ochotę odłożyć książkę na bok całkowicie z niej rezygnując. Widzicie zatem, że musiało być naprawdę źle. Takie myśli nachodziły mnie podczas czytania jeszcze kilkakrotnie, niemniej jednak fabuła została wzbogacona o kilka wątków, które skutecznie przytrzymały moją uwagę pozwalając dobrnąć do finału. Ostatecznie trudno nazwać akcję dynamiczną, aczkolwiek jej życiowy obraz i towarzyszące jemu ludzkie uczucia sprawiają, że nie jest wcale tak nudno, jak początkowo przypuszczałam. Pomijając kilka fragmentów, czytało się dobrze.

POWIEŚĆ O….

Powieść o zawiłych relacjach dojrzałych ludzi, o trudnych wyborach, miłości, przyjaźni i odkrywaniu swojego nieznanego oblicza. Absolutnie nieprzesłodzona, chwilami mocno gorzka historia pobudzająca do refleksji i poniekąd niosąca nadzieję. Wyraźnie odbija się tutaj zamiłowanie autorki do koni, bo fachowym określeniom współpracy z tymi pięknymi stworzeniami Jojo Moyes poświęciła naprawdę sporo uwagi.

PODSUMOWANIE

Podsumowując, „We wspólnym rytmie” to mądra i bardzo życiowa powieść, w której doszukałam się kilku rys. Nie jest to z pewnością najlepsza, ale też nie najgorsza powieść tej autorki. Z dobrze nakreślonymi portretami postaci o wcale nieidealnych charakterach i z kilkoma potrafiącymi zainteresować wątkami. Raczej dla dojrzałych kobiet i na pewno dla wielbicielek koni. Nie żałuję poświęconego jej czasu, ale przeczuwam, że nie będę o niej długo pamiętać.

moja ocena: 6-/10

wydawnictwo: Między słowami

ilość stron: 523

data wydania: lipiec 2017

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu Między słowami.