"Doskonała" - Cecelia Ahern. Dystopia? A może obraz nas samych?

„ – Chwast to jedynie roślina, która rośnie tam, gdzie ludzie chcą uprawiać coś  innego […]

- Ale te duszą kwiaty […]

- Bo próbują przetrwać. Walczą o swoje miejsce.”

Trudno znaleźć czytelnika, który nie znałby nazwiska Ceceli Ahern. Autorka książek, spośród których dwie doczekały się ekranizacji, swoimi powieściami zdążyła podbić serca czytelników w 46 krajach. Dlaczego o tym wspominam? Ano dlatego, że sięgając po historię dylogii Skaza należy porzucić wizerunek kobiecej i przyziemnej twórczości, którą słynna pisarka zdążyła trafić w gusta wielu dojrzałych pań. Nadszedł czas na dystopię, na literaturę młodzieżową, wizerunkowo jakże odbiegającą od tej wspomnianej. Przed Wami recenzja drugiej części cyklu, „Doskonała”. Zainteresowani? Zapraszam.

ZARYS FABUŁY

W napiętnowanym surowymi zasadami społeczeństwie doszło do niekontrolowanego buntu. Celestine, młoda dziewczyna, która dotąd obracała się w całkiem bezpiecznym środowisku, zaryzykowała wydając na siebie wyrok. Ukrywszy się na farmie dziadka wie, że niedługo może zostać znaleziona. Wie też, że by pokonać wroga, musi zacząć działać.

Czy Carrick, którego pokochała, poprowadzi ją właściwą drogą? Czy istnieje sens w walce, w której jednostka mierzy się z tłumem? Czy w świecie zniszczonym dążeniem do doskonałości jest jakaś szansa na odnalezienie ludzkich odruchów?

ONI NA CZELE

Młodzi, waleczni, zdeterminowani, jednak niedoskonali. Niosący bagaż lęku i niepewności, z którym próbują się uporać. Główni bohaterowie powieści, Celestine i Carrick to przedstawiciele sprzeciwiających się władzy buntowników brnących w niebezpieczeństwo, by uzyskać sprawiedliwość i wolność. W ich tle ci będący marionetkami w rękach władzy i ci bezlitośni, którzy bez skrupułów wykorzystują swoją dominację. Apatyczne społeczeństwo zbyt przestraszone, by wzniecić rewoltę. Ci, którym ufa się niewłaściwie, ale i ci, którzy potrafią pozytywnie zaskoczyć.  W tym tkwi urok powieści, że nie wszystkich da się od razu rozgryźć.

DYSTOPIA? A MOŻE UKRYTA WIZJA NASZEGO ŚWIATA?

Wspominałam już o tym w recenzji poprzedniej części, wspomnę i teraz. Dytopiczne środowisko, z bezlitosnym Trybunałem i karą w postaci wypalanej na ciele skazy wypadło wiarygodnie oraz intrygująco. Rzeczywistość naznaczona procentem stworzonego na potrzeby książki, nieznanego  w codziennym życiu świata, nie tak bardzo odbiega od tej, w którym sami funkcjonujemy. I właśnie ta refleksja wypływająca z treści w trakcie poznawania tej historii, nurtuje i zarazem przeraża najbardziej. Bo sami obsesyjnie dążymy do doskonałości, w szczególności w cudzych błędach dostrzegając słabości. A przecież takowe popełniamy wszyscy. Bo te powieściowe skazy są jak niewidzialne łatki, które przyklejamy ludziom przy okazji różnego rodzaju wpadek po to, by zawsze móc je przywołać szkalując i wyśmiewając.

PODSUMOWANIE

Nie zadziałała tutaj klątwa drugiego tomu. „Doskonała” utrzymuje poziom Skazy pod każdym względem. Akcja wydaje się w miarę dynamiczna i choć nie trzyma w ekstremalnym napięciu, absolutnie nie nudzi. Czytelnik przemieszcza się wraz z bohaterami po kryjówkach, pośród ludzi życzliwych, ale i trafia w sam środek zła. Jest tutaj i miłość, choć nieprzyćmiewająca głównego wątku, jakim jest walka z okrutnym systemem. Podobało mi się, bo po książce tego gatunku nie spodziewałabym się akcentu prawdy i tylu wrażeń. Polecam – w szczególności młodzieży.

moja ocena: 7/10

wydawnictwo: Akurat

ilość stron: 480

data wydania: lipiec 2017

W skład dylogii wchodzą: Skaza / Doskonała

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu Akurat.