"Zagubiona" - Katarzyna Michalak. (Nie)autobiografia i błędne decyzje, czyli historia o smutnej miłości + niespodzianki.

To ponoć trylogia najbardziej bliska sercu autorki, historia, w której jednak – jak sama zaleca – na próżno doszukiwać się prawd i kłamstw dotyczących niej samej. Ale która zawiera zdarzenia mające miejsce naprawdę w kręgu otaczających ją osób. „Pisarka” dumnie otwarła serię kończąc się tak, że ciężko byłoby odmówić sobie kolejnej części. Toteż kiedy tylko w moje ręce wpadła „Zagubiona”, powieść będąca kontynuacją, dość szybko przepuściłam ją w kolejce pomiędzy pozostałymi, zaległymi tytułami. Historia o zagubionym szczęściu, sytuacjach bez wyjścia, o zaciętej walce i poddaniu. O utraconych nadziejach i o tym, że prawdziwa miłość w sercu człowieka nigdy nie umiera.

ZARYS FABUŁY

Zdaje się, że Weronika przeszła już tak wiele. A jednak los nie zamierza jej oszczędzać. Kiedy na wskutek niesprawiedliwego zbiegu okoliczności jej ukochany trafia za kratki, pozostaje zupełnie sama, w otoczeniu przyjaciół, ale i hien, które nie będą siedzieć z założonymi rękami. W obliczu szantażu, emocjonalnej gry i wykorzystywania Weronika dokonuje kolejnych, błędnych decyzji. Pogrąża się przekreślając swoje szczęście raz na zawsze. Nieświadoma tego, jak wiele zrobiłby dla niej Wiktor, wiąże swoje życie z innym mężczyzną. Dokąd ją to wszystko doprowadzi?

BOHATERKA NIE-AUTORKA

Powieść doprawdy szokuje tempem zdarzeń. Dynamicznie następujące po sobie tragedie wstrząsają ludzkim okrucieństwem, ale jakże można byłoby je podważać wiedząc, że historia została oparta na faktach. Świat jednak dla niektórych bywa piekłem. Główna bohaterka to Ewa, pisarka, która tworzy swoją nie-autobiografię, podobnie jak i Katarzyna Michalak. Ukrywając się pod postacią Weroniki, wymyślonego na potrzeby powieści Ewy imienia, snuje swoją opowieść nie tylko po to, by oszołomić fanów, ale zrzucić z serca spoczywający na nim ciężar. Weronika jest młodziutką, zagubioną i samotną dziewczyną. Zakochaną w człowieku, z którym niestety rozdzielił ją los. Wykorzystywana, ze względu na swoją niewinność przez tych, których można by nazwać wilkami, plącze się w kolejne złe decyzje. To nie jest kobieta twardo stąpająca po ziemi. Wyzbyta zaufania, wielokrotnie skrzywdzona jest jak siedząca w kącie mysz, która poddaje się woli innych. Tylko od czasu do czasu pozwalając sobie na jakąś minimalną własną inicjatywę.

MĘSKA STRONA

Na życiowej drodze bohaterki staje czterech mężczyzn, z pośród których dwóm miałabym ochotę napluć prosto w twarz. Ileż oni napsuli mi krwi, w szczególności jeden z nich, który stał się genialnym przykładem niesprawiedliwości, tuszowanych przewinień i bestialstwa. Nie ludzie, a diabły. W historii nie brakuje więc skrajnych emocji. Jest także uczynny lekarz, mentor bohaterki i tutaj mam małe zastrzeżenie, bo nie do końca byłam w stanie pojąć relację łączącą jego i Weronikę. Z jednej strony ojciec i córka, z drugiej – jakby mieli się ku sobie po to, by za chwilę temu zaprzeczyć. No cóż… Ważne, że uczucia kierowane do Wiktora pozostały niezmienne. Waleczny, ale i gotowy do poświęceń. Chłopak z poprawczaka i w oczach innych bandzior, który okazuje się najbardziej czystym spośród wszystkich tych, których czytelnik ma okazję tutaj poznać.

MOCNE UDERZENIE

Gdybym miała powiedzieć, o czym jest ta historia, ta recenzja miałaby chyba objętość nowelki. To książka o tych brutalnych obliczach życia, o nieszczęściu i piekle, jakim są w stanie zafundować sobie nawzajem ludzie. Zdrada, upokorzenie, wykorzystywanie, gwałt. Przemoc psychiczna i fizyczna, ubezwłasnowolnienie, w efekcie utrata nadziei i zniszczone życie. Katarzyna Michalak wie, jak uderzyć, żeby było niespodziewanie i zaskakująco, toteż w historii nie brak ani zwrotów akcji, ani momentów kulminacyjnych. A zakończenie… no cóż. Większych znaków zapytania i mocniejszego cliffhangera już chyba nie można sobie wyobrazić. Trzecia część trylogii jest dla czytelnika dwóch poprzednich tomów po prostu obligatoryjna.

SPECYFICZNY STYL

Styl pani Kasi Michalak pozostaje dalej nietypowy. To mieszanka współczesnej mowy „sorry” z kwiatkami w postaci „li”. Jako stała czytelniczka prozy autorki zdążyłam się już przyzwyczaić i choć w tej serii nie jest to tak widoczne, jak w innych, wspominam o tym, bo wiem, że są tacy odbiorcy, którym po prostu może to przeszkadzać.

PODSUMOWANIE

Nieco inne oblicze literatury Katarzyny Michalak, historia powiązana z jej życiem, nieustannie nasuwająca na myśl pytanie co z tego wszystkiego jest prawdą dotyczącą jej samej. Na przekór zaleceniom autorki, żeby tego nie robić. Emocjonująca, poruszająca, dynamiczna lektura z paletą skrajnych postaci, od tych dobrych, po zepsutych do szpiku kości ludzi. Myślę, że stali czytelnicy autorki i fani mocnych powieści obyczajowych nie będą zawiedzeni.

wydawnictwo: Mazowieckie

trylogia: Autorska (tom 2)

kategoria: powieść obyczajowa

ilość stron: 304

data wydania: 15 maj 2019

Recenzja powieści "Pisarka" (tom 1) - KLIK

Za książkę i cudowne niespodzianki bardzo serdecznie dziękuję 

Autorce i wydawnictwu Mazowieckiemu.