"Ślad na lustrze" - Janis Heaphy Durham - PRZEDPREMIEROWO

Śmierć, chociaż tak bardzo naturalna i oczywista, w dzisiejszym świecie pełnym kontrowersji i odważnych wypowiedzi, wciąż pozostaje tematem tabu. Dlaczego? Bo niewygodnie jest mówić o czymś, co wydaje się przykre i nieuchronnie. Więc po co w ogóle poruszać ten temat? Świadomość tego, że kiedyś trzeba będzie odejść przeraża, ale i wprawia w poczucie beznadziejności, bo tak bardzo starając się o dobre życie, kiedyś wszystko będziemy musieli zostawić. Czy jednak śmierć jest kresem wszystkiego? Grubą linią, która skreśla nas z listy i będąc ostatecznym finałem, oznacza całkowity koniec? A może to tylko kolejny etap, przejście do innej rzeczywistości, która jednak wciąż pozostaje dla nas wszystkich wielką niewiadomą i zagadką, którą być może kiedyś odkryjemy? Czy aby nie w ten sposób dostajemy się do bożego raju? Czy zatem śmierć jest naszym przekleństwem, a może wybawieniem? O tym, że odejście z tego świata wcale nie jest końcem, przekonuje nas Janis Heaphy Durham w prawdziwej i robiącej niesamowitej wrażenie opowieści o własnych doświadczeniach – o miłości i o tym, że nie jest w stanie przeszkodzić jej nawet śmierć.

Janis Heaphy Durham, to kobieta sukcesu, niebujająca w obłokach dziennikarka, która będąc szefem znanej gazety doświadczyła czegoś, co całkowicie zmieniło jej pogląd na ludzkie życie. Otóż ciesząc się darem szczerej miłości u boku ukochanego męża, pewnego dnia przedwcześnie go utraciła. Max, bo tak miał na imię jej współmałżonek, zmarła na raka mając zaledwie pięćdziesiąt sześć lat. Pozostała po nim wielka pustka i niewymowny żal… ale nie tylko. Otóż w niedługim czasie Janis zaczęła dostrzegać znaki, które z pewnością nie były dziełem przypadku. Początkowo wypierając z głowy jakąkolwiek myśl o tym, że wokół niej dzieje się coś paranormalnego, starała się tłumaczyć wszystko w racjonalny sposób. Z czasem jednak okazało się to niemożliwe, bo najwyraźniej jej zmarły mąż, Max, chciał wyraźnie pokazać jej to, że wciąż przy niej jest. Odbite ślady dłoni na łazienkowym lustrze, przesuwający się dywan czy spadający z półki list – to nie wymyślony scenariusz wyjęty z filmowego horroru. To autentyczne wydarzenia, które dla twardo stąpającej po ziemi kobiety okazały się dowodem na to, że poza śmiercią z pewnością jest coś jeszcze.

Autorka książki, jako znana i wpływowa osoba, obawiała się przedstawienia światu własnych doświadczeń. Dlaczego? Bo spodziewała się krytyki i niedowierzania ze strony tych, którzy czegoś podobnego nigdy nie przeżyli. Ale chociaż opowiedzenie o tym w kilku słowach może wydawać się tylko wymysłem okaleczonej wyobraźni, zapoznanie się z całą opowieścią Janis przekonuje na tyle, że jesteśmy w stanie naprawdę w nią uwierzyć. Zatrzymujący się zegar – wskazujący godzinę śmierci czy migoczące żarówki – przedstawione wydarzenia nie mają straszyć czy przerażać. Ich rolą jest ukazanie czegoś, co niewątpliwie miało miejsce pomimo tego, że sporej części z nas niejednokrotnie trudno i niewygodnie to wytłumaczyć.

Książka naprawdę robi wrażenie. Przyznam, że podchodziłam do niej z dużą rezerwą, ale z czasem przekonałam się o tym, że jest w tym wszystkim coś prawdziwego i niezaprzeczalnie dziwnego. Nie mam w zwyczaju czytać zbyt wiele na tematy duchowe, stąd też gdyby opowieść została napisana przez kogoś zajmującego się takimi sprawami, być może po prostu bym po nią nie sięgnęła. Tymczasem autorką jest kobieta sukcesu, pozbawiona złudzeń i doświadczona przez los, stąd kontynuowałam czytanie jej dzieła z całkowitym zaciekawieniem i wiarą w to, że każde z napisanych przez nią słów jest prawdziwe.

„Ślad na lustrze” to interesujące i niesamowite doświadczenie. To dowód na to, że nasze życie nie kończy się wraz ze śmiercią. To doskonała lektura zarówno dla tych, którzy wierzą w życie pozagrobowe i chcą na jego temat dowiedzieć się czegoś więcej, ale i warta uwagi pozycja literacka dla niedowiarków. Jestem bardzo ciekawa tego, co powiecie po jej przeczytaniu, bo opowieść Janis naprawdę może zmienić pogląd na otaczającą nas rzeczywistość.

Pani Durham, wraz z każdą kolejną stroną, ukazuje etapy długiej drogi, którą musiała przejść, by móc odważyć się o wszystkim opowiedzieć. Przedstawia zmiany, które zachodziły w niej samej, kiedy z niedowierzającej i nieco przestraszonej, opuszczonej wdowy stała się otwartym na nowe doświadczenia człowiekiem, dla którego świat duchowy zaczął przybierać zupełnie inny, nowy, bardziej klarowny kształt. Autorka snuje wspomnienia o własnej rodzinie, o przeszłości, która odcisnęła na jej osobowości niewątpliwie piętno. Jednak wraz z każdym doświadczeniem zachodziły w niej zmiany pozwalające na napisanie tej książki i opowiedzenie o tym, że miała okazję przeżyć coś, co nie jest dane zobaczyć każdemu. Być może tą lekturą doda odwagi innym, którzy także przeżyli coś podobnego. Być może otworzy oczy tym, którzy starają się je zamykać w momencie, gdy inna rzeczywistość daje im o sobie znać. „Ślad na lustrze” pozostawia po sobie wyraźny ślad nie tylko na kawałku tytułowego szkła, ale także w umyśle czytelnika, bo obok tej książki naprawdę nie można przejść obojętnie.

Natkniecie się tutaj także na zdjęcia, które autorka wykonywała w celu potwierdzenia własnej opowieści. Zobaczycie dziwne odciski dłoni na lustrze czy odbitą na tapicerce stopę. Może się zdziwicie i uwierzycie, a może ironicznie uśmiechniecie z nutą nękającej Was wątpliwości. Na pewno jednak przeżyjecie coś, co da Wam do myślenia, tak jak i dało mnie. Zachęcam więc do sięgnięcia po „Ślad na lustrze”, by móc spojrzeć na życie od zupełniej innej strony.

moja ocena: 5/6

wydawnictwo: Literackie

ilość stron: 292

premiera: 23 września

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.