"Silence" - Natasha Preston. Dlaczego dziewczyna milczy od 11 lat?

„Od mojego milczenia zależało szczęście mojej rodziny. Milczenie mnie uwięziło.”

Mowa jest srebrem, a milczenie złotem - głosi jedno z mądrych przysłów, w którym na pewno zawarte są spore pokłady prawdy. Ale nie zawsze warto tak szybko wydawać werdykt, bo niektóre sytuacje wymagają prześledzenia sprawy z kilku perspektyw. O tym, jak to jest milczeć, przekonała się bohatera książki Natashy Preston, „Silence”.  Jednak sedno jej problemu nie tkwi w problemach zdrowotnych, a złych wspomnieniach, które wciąż niszczą jej życie. Jeśli macie ochotę na powieść napisaną w klimacie ciągnącej się tajemnicy i rozważacie przeczytanie tej, zapraszam na recenzję.

 

ZARYS FABUŁY

Oakley milczy od jedenastu lat. Na własne życzenie zrezygnowała z używania tak prozaicznego, ale i niezbędnego źródła komunikacji, jakim jest mowa. Stając się obiektem szkolnych żartów, ma po swojej stronie odwiecznego przyjaciela, do którego zdaje się czuć coś więcej. Cole, zawsze oferując jej pomocną dłoń nie chce na nią naciskać, ale przeczuwa, że w przeszłości musiało stać się coś bardzo złego i ma nadzieję, że Oakley kiedyś przemówi.

Pewnego dnia, kiedy wspomnienia dziewczyny stają się namacalne, następuje przełom.

WSTRZĄSA? TYLKO NA KOŃCU

Oczekiwania potrafią wyprowadzić w pole i właśnie z takim wnioskiem ukończyłam czytanie tej powieści. Bo spodziewając się pełnego napięcia thrillera i wartkiej akcji natknęłam się na bardzo słodką historię miłosną, która pomiędzy niegasnącymi wyznaniami tylko od czasu do czasu została przepleciona wzmiankami o patologicznej sytuacji głównej bohaterki. No cóż, nie skłamię więc stwierdzając, że tempo tej historii przyspiesza dopiero na ostatnich stronach książki. Wtedy owszem, jest zaskakująco, ale to chyba za mało, bym mogła czuć stuprocentową satysfakcję ze spotkania z tą lekturą. Ukończyłam ją wiedziona  ciekawością, ale gdybym po kilku początkowych stronach przeszła od razu do końca, chyba zbyt wiele bym nie straciła.

OAKLEY I COLE, CZYLI PLUSY TEJ KSIĄŻKI

Zdecydowanym plusem powieści są jej bohaterowie. Kreacja milczącej Oakley wypadła wiarygodnie i pomimo tego, że czytelnik jest o krok do przodu, znając jej myśli dzięki narracji pierwszoosobowej, autorka zachowała miejsce na tajemnicę, która czeka na niestrudzonego odbiorcę niczym nagroda na mecie. Jest uczynny i pełen chęci niesienia pomocy Cole, drugi z narratorów, jest zakręcony brat głównej bohaterki, próbująca zaakceptować nietypową sytuację Oakley rodzina i są szkolny znajomi, nie zawsze wyrozumiali. Gromadka postaci ratuje prozę Natashy Preston, która owszem, ma potencjał i miała dobry pomysł. Zabrakło mi jednak tego impulsu, który skutecznie odgoniłby towarzyszące mi przez jakiś czas znużenie.

TRAGEDIA I EMOCJE

Książka porusza istotny problem. Główna bohaterka pada ofiarą okrucieństwa drugiego człowieka i staje się jedną z tych bezgłośnych, choć wołających o pomoc poszkodowanych. Czy zatem temat wywołał we moim przypadku jakieś emocje? Tak, ale jak już wspomniałam, w końcowej fazie. Kilka ostatnich kartek dostarczyło mi więcej wrażeń niż wcześniejszych 300 stron. Jako że znam już poniekąd styl autorki i mam pewne porównanie, muszę stwierdzić, że „Uwięzione” naprawdę wypadły o wiele lepiej.

PODSUMOWANIE, CZYLI CZEGO OCZEKIWAĆ

Sięgając po tę historię musicie wiedzieć jedno. To nie jest pełen napięcia thriller, a słodki, niewinny romans, który pod koniec wychodzi poza ramy gatunku i zupełnie zmienia swoje oblicze. Jeśli nastawiacie się na powieść miłosną, zdobioną dramatami przeszłości i liczycie na mocne zakończenie –możecie czuć się usatysfakcjonowani, naprawdę. Jeśli jednak, broń Boże, popełnicie ten sam błąd, co ja i pomyślicie, że książka może przypominać klimatem wywołującą dreszcze poprzednią powieść autorki, czeka Was nuda. Ja więc nie będę Wam jej jakoś szczególnie polecać.

wydawnictwo: Feeria Young

kategoria: powieść młodzieżowa

ilość stron: 359

data wydania: styczeń 2018

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu Feeria Young.