"Heaven. Miasto elfów" - Christoph Marzi. Czy można żyć bez serca?

Czy wyobrażacie sobie wiecznie ogołocony skrawek nieba, pośród którego co noc tańczy morze gwiazd? Czy łatwo funkcjonować komuś, kto nosi w sobie nieodkrytą tajemnicę? Czy od rozwiązania pewnej zagadki może być uzależnione czyjeś życie i czy można żyć, nie mając serca? „Heaven. Miasto elfów” to powieść podgatunku urban fantasy, książka, która wyszła spod pióra niemieckiego pisarza Christopha Marzi’ego. Czy proponowany przez autora, magiczny świat potrafi wyrwać z szaroburej rzeczywistości? Zapraszam do zapoznania się z recenzją.

David Pettyfer nie jest zwyczajnym nastolatkiem. Chociaż pozornie wiedzie całkiem spokojne życie, raczej trudno byłoby go spotkać na londyńskich ulicach. To dachy są jego królestwem, bo tutaj jest w stanie nacieszyć się spokojem i wolnością. Jednak pewnego dnia napotyka nieznaną mu dotąd dziewczynę, która sprawi, że już nic nie będzie takie samo.

Heaven zostaje zaatakowana. Nieznani oprawcy nie mają zamiaru jej porwać czy okraść. Przyszli po coś konkretnego – po jej serce. Pozbawiona jednego z najcenniejszych organów nie umiera. I właśnie w tym momencie krzyżują się drogi głównych bohaterów. Złączeni przypadkiem, stając przed wyzwaniem, nie mają pojęcia o tym, że niebezpieczeństwo wcale nie minęło. Jest bowiem ktoś, kto pragnie dokończyć dzieła i nie spocznie, dopóki nie osiągnie obranego celu. Heaven i David muszą sobie zaufać. Jeżeli nie rozwiążą zagadki przeszłości dziewczyny, być może będą musieli pożegnać się z życiem.

Urban fantasy – jak wskazuje sama nazwa, jest podgatunkiem powieści fantastycznej, w której bohaterom zawsze towarzyszy jakiś nierzeczywisty, tudzież paranormalny element. Dziewczyna bez serca czy tajemnicza zjawa, w książce Christopha Marzi’ego magii nie brakuje, niemniej jednak jest ona dawkowana etapowo. Bohaterowie nie od razu funkcjonują w świecie wyzbytym prawdziwości, a to, z czym przychodzi im się zmierzyć, okazuje się zaskoczeniem także i dla nich.

David, czyli postać, z którą czytelnik spotyka się w pierwszej kolejności, to posłaniec pracujący na zlecenie antykwariatu. Zamieszkując dom zatrudniającej go kobiety z czasem zaczyna traktować ją jak najbliższą mu osobę, ponieważ kiedyś los skłonił go do odcięcia się od trudnej przeszłości i tym samym, całej rodziny. Heaven z kolei przez cały czas stoi za kotarą tajemnicy, odsłaniając swoją twarz czytelnikowi poprzez poporcjowane na niewielkie kawałki informacje. Niemająca przyjaciół, sierota pomieszkująca z opiekunem w pokoju pozbawionym umeblowana. To jednak jej życie ma okazać się tym ciekawszym i tak też dokładnie jest.

Niemniej jednak mam zastrzeżenia jeżeli chodzi o kreację głównych bohaterów. Obdarzone ciekawą historią postaci, stanowiące wyzwanie, sprawiające wrażenie niebanalnych, są niestety płaskie, jak gdyby autor, poświęcając uwagę aurze tajemnicy, zapomniał wyposażyć je w dominujące cechy charakteru. Intrygują, zachęcają do brnięcia w głąb treści, chociaż trudno się z nimi identyfikować.

Akcja powieści rozgrywana jest w Londynie, magicznym, urokliwym – zwłaszcza nocą. Sekret bezgwiezdnego nieba, podążanie tropem ostatnich słów zmarłych rodziców bohaterki czy zatrważająca wizyta na cmentarzu. Pościg, czyhające za rogiem zło i oddanie. „Heaven. Miasto elfów” bez dwóch zdań może poszczycić się oryginalną fabułą, w której trudno przewidzieć co nastąpi na samym końcu. Jest niegasnący klimat niedopowiedzeń, są ciekawe elementy składowe całej akcji i tylko brak jej odpowiedniego tempa. Niejednokrotnie, po wystrzale pomysłów autora następuje monotonia słów, powolne brnięcie do przodu, które potrafi wymęczyć.

Kwestią sporną okazuje się dla mnie także styl jakim ta powieść została napisana. Prosty, aczkolwiek plastyczny język kontrastuje z przejawiającą się sztucznością wywołując naprawdę mieszane uczucia.

„Heaven. Miasto elfów” to powieść szalenie nierównomierna – potrafiąca zaintrygować, ale i zniechęcić. Zbudowana na podłożu genialnego pomysłu trochę chwieje się ze względu na wykon, a jednak odczuwam potrzebę dodania tutaj czegoś jeszcze. Nie chciałabym zniechęcać do spotkania z tą historią, bo mam wrażenie, że jej grupa docelowa – młodzież, przyjmie ją w pełni usatysfakcjonowana. Książka ma sporo zalet, a przy jej boku i ja niejednokrotnie dobrze się bawiłam. Jednak dojrzalszy czytelnik, wymagający i potrafiący łatwo wytropić naiwność sytuacji, może odczuwać niedosyt. Póki co nie przekreślam tego autora, ponieważ wyczuwam w nim niemały potencjał. A Wy, dacie mu szansę?

PS. Uwielbiam okładkę tej książki. Może warto mieć ją na swojej półce choćby ze względu na nią? :)

moja ocena: 4-/6

wydawnictwo: Muza SA

data wydania: czerwiec 2016

ilość stron: 331

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu Muza SA.