"Koniec samotności" - Benedict Wells. Biorąc lekcje od samego życia.

„Trudne dzieciństwo jest jak niewidzialny wróg. Nigdy nie wiadomo, kiedy uderzy.”

„Najgorszą samotnością nie jest ta, która otacza człowieka, ale pustka w nim samym” pisał Bolesław Prus. Bo choć wokół nas żyją inni ludzie, czasami czujemy się jak na pustkowiu. Zaczęłam od tego cytatu, bo dziś chciałam przedstawić Wam pokrótce książkę Benedicta Wellsa „Koniec samotności”, w której opuszczony na wiele sposobów człowiek uczy się akceptacji jednej z najtrudniejszych do przełknięcia prawd - głoszącej, że wszystko przychodzi i odchodzi. Historia o stracie, o brutalnym obliczu ludzkiego losu, o miłości i przede wszystkim o samotności. Czy powieść dołuje? A może wypływa z niej jakiś wartościowy przekaz? Jeżeli czujecie się zainteresowani, zapraszam do zapoznania się z recenzją.

ZARYS FABUŁY

Dzieciństwo Julesa z pewnością nie należało do łatwych. Tracąc ukochanych rodziców chłopak trafił w progi domu dziecka, gdzie zyskał miano oderwanego od rzeczywistości odludka. Pozostawiony na pastwę losu zauważył, że nie może polegać nawet na własnym rodzeństwie. Samotny i opuszczony wycofał się z towarzystwa, jednak wtedy na jego drodze stanęła rówieśniczka Alva.

Mijają lata, dla Julesa raczej ubogie w szczęście, i nagle ponownie ją spotyka. Chociaż tak wiele zdążyło się zmienić, rodzi się nadzieja – wiara w to, że mogą odzyskać utracony czas. Tylko czy ludzkie założenia zawsze idą w parze z planami przeznaczenia?

SAMOTNY JULES…

Zamknięty w sobie, wyobcowany, rzucony na pastwę losu. Samotny pod wieloma względami, skrzywdzony przez bieg wydarzeń i odepchnięty przez siostrę. Dziecko, które przeżyło tragedię i dorosły człowiek, który staje przed niełatwymi decyzjami mierząc się oko w oko z najprawdziwszym, najboleśniejszym rozdziałem życia. Taki właśnie jest główny bohater książki, Jules. Mężczyzna, dla którego przygotowano niełatwy scenariusz, choć z uwzględnionymi scenami radości i nadziei.

…I INNI

Tę powieść tworzą jednak także postaci drugoplanowe, potrafiące wyrazistą osobowością oraz wiarygodnym zachowaniem wywołać wiele emocji. Oprócz wyciągającej pomocną dłoń Alvy, której z resztą czeka zawiła droga prowadząca do uciekającego szczęścia, pojawia się kontrowersyjna siostra bohatera, na której trudna przeszłość postanowiła wyraźnie wymalować trwały ślad. Staczająca się, sięgająca po coraz groźniejsze używki. Co ją czeka? Tego zdradzić Wam nie mogę.

RODZINNY DOM, DOM DZIECKA…

Tło wydarzeń zmienia się wraz z upływającymi latami. Szczęśliwy dom z troszczącymi się o pociechy rodzicami, niełatwy do przebrnięcia internat czy posiadłość jednej z powieściowych kobiet. Autor postawił na ruchomy obraz, nie przywiązując jednak uwagi do kreacji środowiska w takim stopniu, w jakim skupił się na samych wydarzeniach oraz emocjach towarzyszących bohaterom. Nieczęsto sięgam po książki, które swoją historią pokazują tak szeroki zakres czasu. Od dzieciństwa, do lat dorosłości – w nieustannym towarzystwie poczucia kruchości życia.

TRUDNA, ALE MĄDRA

„Koniec samotności” to nie jest łatwa lektura. To także nie jest ten typ powieści, który wciąga od samego początku. Mam wrażenie, że autor nie miał zamiaru uderzyć przebiegiem akcji czy co rusz zaskakiwać wydarzeniami. Jest tutaj jeden bardzo istotny moment zwrotu, jednak potem całość biegnie raczej spokojnym rytmem. A to, co jest najbardziej wartościowe, to realność treści, to jej przyziemny, rzeczywisty do bólu wydźwięk. To odwaga pokazania czegoś, co nieuchronne i lekcja pełna trudnych do przełknięcia prawd, z których można wyczytać niejeden wartościowy morał.

PODSUMOWANIE

Książka o samotności, o barykadach stawianych przez codzienność, o wielkich dylematach, oczekiwaniach, o miłości, śmierci, szczęściu, jednak przede wszystkim o życiu. Nie wciągnęła mnie tak, bym przewracała kolejne strony z zapartym tchem. Nie zachwyciła przebiegiem akcji, choć urzekła mądrością słów, tym spokojnym przekazem tak niełatwych kwestii, tą nadzieją, której raczej na co dzień nie szukamy w akceptacji tego, co nieuchronne. „Koniec samotności” to lekcja - mądra, chociaż nie lekka. Polecam wszystkim tym, którzy mają ochotę na coś ambitniejszego. Na depresyjne dni – odradzam.

moja ocena: 6/10

wydawnictwo: Muza SA

ilość stron: 384

data wydania: kwiecień 2017

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu Muza SA.