"We dwoje" - Nicholas Sparks. O miłości przemijającej i tej, która powraca.

„Kiedy człowiek zaczyna analizować, co poszło nie tak – albo raczej: gdzie sam popełnił błąd- przypomina to obieranie cebuli. Pod jedną warstwą zawsze kryje się druga, na światło dzienne wychodzi kolejne wspomnienie albo kolejny błąd z przeszłości, przez co, szukając prawdy, cofamy się coraz dalej w czasie.”

Nicholas Sparks potrafi pisać o miłości, oj potrafi. O tej gotowej do wszelakich poświęceń, silniejszej niż śmierć, romantycznej i majestatycznej. Ale choć każda z jego książek przedstawia inną historię, wiem już czego mogę spodziewać się po jego twórczości. Tym razem jednak udało się mu mnie zaskoczyć, bo „We dwoje” to zupełnie inna bajka. O przewrotnym losie, rodzinnej więzi, wygasających uczuciach i niespodziewanych wyzwaniach. O tym, że warto mieć u swojego boku kogoś, kto stanie się natchnieniem, by trwać. Lubicie życiowe książki? Oto jedna z nich.

ZARYS FABUŁY

Można byłoby powiedzieć, że Russell jest jednym  z tych szczęśliwców, którym wszystko się udało. Ma żonę, sześcioletnią córeczkę, dobrą pracę i wygodny dom. Pewnego dnia okazuje się jednak, że jego wizja szczęścia była tylko iluzją. Mężczyzna przekonuje się, że miłość, nawet ta spełniona, może okazać się pozorem. 

Z zaangażowanego w utrzymanie rodziny, pełnoetatowego pracownika, Russell staje się pełnoetatowym tatą, którego małżeństwo wyraźnie się rozpada. Mając 32 lata będzie musiał przebudować swoją rzeczywistość i zmierzyć się z wyzwaniami, których na pewno nie przewidział. Na tej trudnej i pełnej wyzwań drodze napotka jednak ludzi, którzy wyciągną w jego stronę pomocną dłoń. Jak daleko dotrze i czy ta historia może mieć swój happy end?

KONTRAST OSOBOWOŚCI

Głównym bohaterem powieści, jak i zarazem jej narratorem, jest wrażliwy, troskliwy i kochający mężczyzna. Tak dobry, że aż naiwny. Tak ugodowy, że jego wyrachowana żona postanowiła z tego skorzystać. Chociaż momentami irytowała mnie jego niemożność postawienia na swoim i nie jest to na pewno typ faceta, w którym mogłabym się zakochać, naprawdę go polubiłam. Kibicowałam mu przejmując jego emocje, bo kreacja wiarygodnych i dotykających strun duszy postaci wyszła tym razem Sparksowi  znakomicie. Wprost odwrotnymi uczuciami obdarzyłam samolubną Vivian, żonę Russella. Kobieta bez serca, wygodnicka księżniczka niepotrafiąca docenić tego, co ma. Jej osoba wniosła w tę historię ogromne pokłady nienawiści, które odzywały się we mnie za każdym razem, kiedy tylko na stronie pojawiało się jej imię.

ZASKAKUJĄCA POSTAĆ DRUGOPLANOWA

W książce nastąpiło jednak coś, czego raczej rzadko doświadczam. Wspierającej Russella siostrze, czyli tak naprawdę bohaterce drugoplanowej i pozornie mało istotnej, udało się wejść w mój świat na tym samym poziomie, co postaciom stojącym na pierwszej linii. To właśnie ona sprawiła, że przez pewną część książki musiałam przebrnąć z zaciśniętym gardłem i mokrymi od łez policzkami. Ufff… Bo w końcu „We dwoje” to głównie historia o tym, by nauczyć się żyć w zgodzie z planami losu.

TOPORNY POCZĄTEK I BARDZO POZYTYWNE ZASKOCZENIE, CZYLI SŁOWO NA TEMAT AKCJI

Powieść jest dość obszerna i skłamałabym twierdząc, że od samego początku mnie porwała. Przez pewien czas zastanawiałam się nad tym, czy aby na pewno rozważania narratora i nieustanne przywoływanie przeszłości są koniecznością niezbędną do poznania dalszego ciągu. Stąd uważam, że druga połowa książki jest tą zdecydowanie dominującą pod względem jakości, naprawdę emocjonującą i wartą przebrnięcia przez toporny początek. Odnalazłam w niej wszystko i wciąż trudno mi się pozbierać, bo to nie jest powieść ze słodkim, stuprocentowo szczęśliwym zakończeniem.

O CZYM PISZE SPARKS I DLA KOGO?

Historia ojcowskiej miłości, która z niepewności, niedojrzałości i strachu przerodziła się w nieśmiertelną i niosącą nadzieję więź. Opowieść o wygasającym uczuciu, które miało być piękne i miało być na zawsze, ale przecież niczego nie da się przewidzieć. Książka o pewnej kobiecie z przeszłości, o rodzinnym wsparciu, o umieraniu, ale i o odradzaniu się na nowo. Łącząca tematy delikatne, ale i przytłaczające, wywołujące uśmiech, ale też grymas bólu. Jeśli liczycie na namiętny romans, nie tędy droga. To bardzo realistyczna, mądra i niosąca kłębowisko refleksji lektura, którą polecę dojrzałym czytelnikom, w szczególności tym, którzy stoją nad krawędzią życiowej przepaści.

wydawnictwo: Albatros

ilość stron: 542

data wydania: wrzesień 2017

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu Albatros.

Tymczasem już za kilka dni Nicholas Sparks odwiedzi Polskę ! (źródło)