"Światło, które utraciliśmy" - Jill Santopolo O wygasającej iskrze nadziei, czyli historia nieszczęśliwej miłości.

„Śmierć sprawia czasem, że ludzie garną się do życia.”

Po wielu przeczytanych przeze mnie książkach o szczęśliwej miłości nadszedł czas na historię o uczuciu skazanym na niepowodzenie. Nie. To nie jest ten rodzaj powieści, w której namiętność przekracza niemożliwe do przebicia granice, a wszystkie decyzje naraz stają się zupełnie proste. Czy jesteście gotowi na to, by dać szansę lekturze niosącej więcej smutku, niż nadziei? Czy szukacie książki, w której gorycz dominuje nad słodyczą, a finał przybiera postać szklistego od wzruszenia wzroku? Zapraszam na recenzję powieści „Światło, które utraciliśmy”.

ZARYS FABUŁY

Data 11 września 2001 roku niewątpliwie pozostawiła wyraźny ślad w sercu każdego mieszkańca Nowego Jorku. Ale właśnie wtedy, pośród zgliszcz, ludzkiego bólu i przerażającej tragedii zrodziło się uczucie, którego moc miała okazać się silniejsza niż śmierć. Lucy i Gabe, z bagażem planów na przyszłość, postanowili dać sobie szansę i tkwić u swojego boku łapiąc szczęście każdego dnia, bo przecież doświadczyli tego, jak kruche i ulotne bywa życie.

Ambicje Gabe’a prowadzają go jednak na Bliski Wschód, bo pragnący zmienić bieg wydarzeń chłopak postanawia realizować swoje marzenia jako fotograf. Lucy, poświęcając się produkcji serialu telewizyjnego, zaskoczona decyzją ukochanego zostaje zupełnie sama.

Ten wybór zmienił ich historię, ale czy zmienił ją na zawsze? Mijają lata, a każdy z nich poszedł swoją drogą. Czy ich ścieżki kiedyś się przetną? 

DLACZEGO TAK PÓŹNO ZROZUMIAŁ SWÓJ BŁĄD?

Gabe, Gabe… I co tu z tobą zrobić…? To właśnie od tej postaci chciałabym rozpocząć analizę charakterów, ponieważ to od jego decyzji bieg wydarzeń potoczył się w takim, niestety dość przykrym, kierunku. Przez długi czas byłam na niego wściekła. W końcu nieczęsto w powieści o miłości spotyka się postać przedkładającą własne ambicje nad uczucie – i to nie byle jakie. Z jednej strony mający niesamowity urok, z drugiej egoista potrafiący tylko ranić. I choć do końca książki nie byłam w stanie zaakceptować jego decyzji z przeszłości, obudziło się we mnie współczucie oraz sentymenty. Szkoda, naprawdę szkoda, bo wydaje się, że w końcu zrozumiał swój błąd.

TO WŁAŚNIE DO NIEGO LUCY KIERUJE SWOJE SŁOWA

Nie tak dawno zastanawiałam się nad tym, jak rzadko spotykam się z formą narracji drugoosobowej. No i proszę, jest. Lucy, główna bohaterka książki, swoje słowa kieruje właśnie do pierwszej i tak naprawdę niegasnącej miłości. Jej ból oraz namacalne cierpienie są więc czytelnikowi podane jak na tacy. Początkowo jej osoba wydawała mi się nijaka, bezbarwna. Z czasem jednak wypisana w jej życie paleta emocji ukształtowała jej charakter. Rozerwana pomiędzy stabilnością i bezpieczeństwem, a ulotnością chwili prawdziwego uczucia, musiała stanąć przed wieloma trudnymi wyborami. Z tak wielkim musiała zmierzyć się wyzwaniem.

Choć na pewno nie jest to para idealna, mająca na swoim koncie wiele głębokich rys, jeszcze długo będę o niej pamiętać. Udało mi się nie rozpłakać, choć byłam na granicy. Może  dlatego, że przecież wystarczyło tak niewiele, by wszystko mogłoby potoczyć się inaczej. Ludzie powinni dźwigać bagaż własnych decyzji jeśli świadomie je podjęli – choćby nie wiem jak ciężki był.

TRAGICZNA MIŁOŚĆ

To na pewno nie jest słodkie love story. To historia o tragicznej miłości, tej prawdziwej, bo choć oddalonej setkami kilometrów, wciąż dającej o sobie znać. Ufff… Ciężko przełknąć takie scenariusze, w których trzeba zmierzyć się z unaocznioną ludzką tragedią, do końca fundującą gorzki posmak dramatu. I pomyśleć, że zaczynałam tę książkę przekonana, że będzie to kolejna romantyczna bajka. Nic z tych rzeczy.

PIĘKNA, ALE PRZYGNĘBIAJĄCA, O ŚWIETLE, KTÓRE ZGASŁO

Powieść, nad którą można uronić niejedną łzę. Historia, która skłania do refleksji przywołującej pytanie, co tak naprawdę jest dla nas ważne. Czy nie pożałujemy naszych decyzji za kilka, czy kilkanaście lat? Choć akcja tej książki nie pędziła jak szalona, potoczyła się w zupełnie nieprzewidzianym dla mnie kierunku. Chwytająca za serce, niewątpliwie piękna, ale smutna. Nie żałuję, że po nią sięgnęłam, choć gdybym jeszcze raz miała dokonać wyboru, nie wiem, czy bym się na nią zdecydowała. A to dlatego, że nieco przygnębiona będę miała w umyśle jej treść na pewno jeszcze przez jakiś czas.

wydawnictwo: Otwarte

ilość stron: 349

data wydania: lipiec 2017

Tę powieść oraz inne książki dla kobiet znajdziecie na TaniaKsiazka.pl. Dziękuję księgarni za udostępnienie egzemplarza do recenzji.