"Listy do utraconej" - Brigid Kemmerer. O uczuciu, które zrodziło się... na cmentarzu.

„ Wierzysz w przeznaczenie? Czasem chciałabym wierzyć, że wszyscy podążamy dokądś w określonym celu i że nasze ścieżki nie przecinają się bez powodu. Na przykład to, że się poznaliśmy.”

Trudno zebrać myśli kończąc TAKĄ książkę. Jeszcze trudniej zasiąść do napisania recenzji i słowem oddać kotłujące się wewnątrz emocje. Sięgając po nią liczyłam na przyjemną przygodę. Tymczasem zmierzyłam się z historią, która nadała mojej definicji „dobrej powieści” nowej znaczenie. Czytujecie literaturę New Adult i szukacie książki, której długo nie zapomnicie? Poznajcie „Listy do utraconej”.

ZARYS FABUŁY

Juliet wciąż nie może pogodzić się ze śmiercią matki. To dlatego w tajemnicy przed wszystkimi spędza czas na pisaniu listów zostawianych przy grobie rodzicielki. Pewnego dnia jednak dziewczyna odkrywa, że ktoś bezczelnie przechwycił jej korespondencję, dopisując na papierze własne słowa.

Declan to siedemnastolatek z niezbyt pochlebną reputacją awanturnika. Wzbudzający strach poród rówieśników, sprawia wrażenie obojętnego na krążące o nim plotki. Ponosząc odpowiedzialność za wydarzenia z przeszłości wykonuje obowiązkowe prace na cele społeczne i to właśnie wtedy odnajduje list Juliet.

Tak inni, a jednak mający ze sobą o wiele więcej wspólnego, aniżeli mogłoby się wydawać. Czy przypadek pozwoli im zerknąć na to, co niewidoczne gołym okiem? Czy listy staną się dla nich przepustką do szczęścia?

 NA CO DZIEŃ ZAMKNIĘCI, OTWARCI W LISTACH

Juliet to na pozór zwyczajna nastolatka, wciąż skrywająca w sercu cierpienie związane z utratą ukochanej, idealizowanej matki. Dziewczyna tłumi w sobie emocje, odnajdując w listach sposób na radzenie sobie z bólem. Nie ma jednak pojęcia, że owa korespondencja zmieni jej życie. Declan to gnębiony poczuciem winy chłopak, który lawiruje pomiędzy zaniedbywanymi, szkolnymi obowiązkami, rozbitym domem i pracami odbywanymi z powodu nałożonej przez sąd kary. To właśnie szansa na anonimowe wyznania staje się dla nich okazją wzajemnego pokazania autentycznego kawałka duszy. To listy odsłaniają prawdę o nich, a ta jest dla czytelnika tak smutna i pełna nadziei zarazem, że trudno poradzić sobie z burzą gigantycznych emocji.

POZORY BYWAJĄ KRZYWDZĄCE

Autorka wybrała dla swojej powieści szkolne środowisko młodych ludzi, ale nie poprzestała na banałach. W historię naznaczoną dramatami przeszłości wplotła postaci drugoplanowe wywołujące skrajnie różne odczucia, bałamucące pozorami, wymagające przyjrzenia się z obu perspektyw, by wydać jednoznaczny werdykt. To nie jest schematyczna książka o miłości z modnymi ostatnio tragediami w tle. Brigid Kemmerer pozwala im uczestniczyć w teraźniejszości bohaterów, konsekwentnie oddziałując na ich zachowanie. Jakże trudno mi uwierzyć, że ta historia jest zaledwie fikcją, pomysłem zrodzonym w czyjeś głowie. Czytając pozwoliłam sobie na dłuższą chwilę zapomnienia, jakbym uczestniczyła w tym wszystkim ciesząc się i płacząc na przemian.

POEZJA I FOTOGRAFIE

Jest poezja, majestat zapisanego przed wiekami słowa. Jest motyw fotografii, które mają za zadanie coś więcej, niż utrwalić chwilę. Czasami zdjęcia są w stanie pokazać prawdę, której na co dzień pochłonięty obowiązkami człowiek nie ma szansy zauważyć. Są i listy pozwalające wyłączyć wzrok i spojrzeć na świat oczyma duszy. Autorka wykonała kawał dobrej roboty proponując czytelnikowi książkę, dla której warto zarwać noc.

PODSUMOWANIE

Jeśli wspomnę Wam o tym, że to chyba jedna z najpiękniejszych historii, jaką miałam okazję poznać w tym roku (a poznałam ich wiele), może chociaż w minimalnym stopniu zachęcę Was do tego, byście na poważnie wzięli ją pod uwagę. U jej boku nie trzeba szukać emocji, one przychodzą same. Nieprzesłodzona, przejmująca, po prostu piękna. Nieznana dla mnie autorka zafundowała mi nie tylko całą paletę wrażeń, ale także książkowego kaca. Koniecznie zapiszcie sobie ten tytuł. Warto.

wydawnictwo: YA!

ilość stron: 415

data wydania: wrzesień 2017

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu YA!