"Bez winy" - Mia Sheridan. Gdy miłość staje się lekiem.

„[…] nie można kogoś naprawdę zrozumieć, dopóki nie spojrzy się na świat jego oczami.”

Książek o miłości mamy na naszym rynku wydawniczym na pęczki. Książek, które pokochamy, jest już zdecydowanie mniej. Wiele jest takich, które darzą kilkugodzinną, ciekawą przygodą. Są jednak i takie, które pozostają znacznie dłużej, tkwiąc w głębi umysłu jeszcze przez wiele dni po przewróceniu ostatniej strony. Są więc powieści dobre, a nawet bardzo dobre, takie, które polecilibyśmy znajomym. Bywają jednak i te, których nigdy nie określilibyśmy tak banalnym podsumowaniem. Wspaniałe, zapierające dech i odbierające mowę stają się poniekąd częścią naszego życia, wcielone, wdrążone, niezapomniane. Z taką książką, którą nigdy nie scharakteryzowałabym zwyczajnym słowem „bardzo dobra” miałam do czynienia w ostatnią noc. Poświęciłam jej swój sen i nie żałuję nawet ułamka sekundy spędzonego nad jej stronami. Przed Wami „Bez winy” i moja recenzja, którą spróbuję nakreślić Wam fenomen tej powieści.

ZARYS FABUŁY:

Kira Dallaire, córka burmistrza San Francisco wraca z Afryki, zrywając kontakty z zamożnym, aczkolwiek bezdusznym ojcem. Dziewczyna woli skromne życie, z dala od obłudy i strachu. Nie ma jednak pojęcia, do jakich czynów będzie musiała się posunąć by zadbać o swoją przyszłość.

Grayson Hawthorn jest właścicielem otrzymanej w spadku, upadającej winnicy. Zobowiązany daną obietnicą pragnie ją wskrzesić, lecz naznaczony piętnem smutnego dzieciństwa i niesprawiedliwych wydarzeń przeszłości musi kroczyć zawiłą drogą, podczas której wiele bram zamyka swoje wrota. Nosząc łatkę przestępcy, skrywając w sercu wrażliwość i opiekuńczość, spotyka Kirę, dziewczynę z innego świata, która proponuje mu całkiem korzystny układ.

Czy można związać się z kimś na wieki, tak naprawdę nic o sobie nie wiedząc? Czy dwa okaleczone serca są w stanie odnaleźć wspólną ścieżkę? Czy zwykły i klarowny układ może ulec zmianie? I czy miłość ma tę moc, by złagodzić ból, który rodził się przez długie lata?

ANALIZA:

Mia Sheridan postawiła na pierwszym planie Kirę i Graysona, głównych bohaterów jak i naprzemiennych narratorów zarazem. Pozornie ludzie bardzo różniący się od siebie z odmiennymi priorytetami i innymi wspomnieniami kształtującymi ich życie. On przypomina jej smoka, niewzruszonego, bezlitosnego, a jednak tak bardzo okaleczonego. Ona, w jego oczach jawi się jako księżniczka, która zbuntowała się przeciwko ojcu mogąc mieć tak naprawdę wszystko. I chociaż na początku mogłoby się wydawać, że mają ze sobą niewiele wspólnego, każde z nich skrywa smutne tajemnice, a otwierane na nowo, krwawiące rany mogą dzięki rodzącemu się uczuciu zniszczyć ich, bądź zasklepić się na zawsze.

Bohaterów tej powieści nie tylko polubiłam. POKOCHAŁAM wraz z ich lepszymi i gorszymi dniami, bagażem doświadczeń, humorami, żartami czy wybrykami. Bawili mnie, złościli i rozczulali na przemian dając mi wiarygodny obraz pary, która w niezwykle naturalny sposób powoli odnajduje wspólny język. Niesłodcy i nie gorzcy – w efekcie cudowni. Fundując mi całą gamę emocji zyskali miano jednej z moich najulubieńszych, literackich par.

W historię o miłości autorka wplotła tło trudnych, nieprzepracowanych wspomnień, które w życiu człowieka zawsze pozostawiają jakiś ślad, kształtują, wyznaczają drogi bądź też je barykadują. Bolesne dzieciństwo, funkcjonowanie z przyklejoną przez ludzi, niesprawiedliwą łatką bycia kimś, kim tak naprawdę się nie jest. Przemoc i pieniądz, dla którego wielu nieraz jest w stanie zrobić wszystko. W całej tej niesamowitej opowieści pojawiają się na dokładkę także sympatyczni i pełni ciepła bohaterowie drugoplanowi, stanowiący kontrast w zestawieniu z tymi, którzy gdzieś tam kiedyś zdążyli zatracić własne serca.

„[…] jeśli wiek i dojrzałość nie uczulą człowieka na potrzeby innych ludzi, a przynajmniej jednego człowieka, to małżeństwo z pewnością tego dokona.”

Akcja tej powieści naprawdę nie pozwala zasnąć, nawet w nocy. Obok namiętności plącze się tutaj niepewność, a to wszystko w cudownej scenerii dojrzewających winogron, z których tworzy się przecież wysublimowany i dopracowywany latami smak wina. Klimat książki doskonale oddaje trafna i urzekająca okładka z idealnym mężczyzną na czele i przenikającą jego pierś winnicą. Uwielbiam tę publikację pod każdym względem. Szkoda, że pochłonęłam ją tak szybko, bo teraz mam naprawdę gigantycznego kaca.

PODSUMOWANIE:

Takie historie nie tylko się czyta. Nimi się żyje, bo nie w sposób zablokować emocji rodzących się podczas zgłębiania kolejnych rozdziałów. Pędząca lokomotywa wrażeń, którą nie tak łatwo zatrzymać, wwierca się w umysł pozostawiając w nim swój wieczny ślad. Wiedzcie więc, że po takiej jakości książki dla kobiet sięga się na własne ryzyko. Bo ubezwłasnowolniają, odbierają poczucie czasu, kradną serce. Polecam i tym młodszym i tym starszym, czytelniczkom poszukującym powieści o miłości mających w sobie to magiczne coś. Zazdroszczę Wam, jeżeli  wciąż macie tę historię przed sobą, bo wiem, jak wiele wspaniałych chwil spędzonych u jej boku wciąż na Was czeka. Nie zwlekajcie więc i nie zastanawiajcie się. Musicie to przeczytać.

„In vino veritas. W winie prawda.”

moja ocena: 9/10

wydawnictwo: Otwarte

ilość stron: 412

data wydania: wrzesień 2016

Za egzemplarz do recenzji bardzo serdecznie dziękuję księgarni internetowej Tania książka.pl.