"Za wcześnie" - Joanna Barnard. Wyczerpana chorym uczuciem...

„Kiedy miłość rośnie, marzenia się kurczą.”

Zapadająca w pamięć, frapująca, wywołująca niepokój oraz poruszająca istotny problem. Taka właśnie miała być książka, z którą postanowiłam się zmierzyć. By odetchnąć od zakończonych happy endem historii miłosnych sięgnęłam po debiut , w którym uczucie – owszem jest – jednakże nie do końca zdrowe. „Za wcześnie” to pierwsza książka Joanny Barnard. Czy zdecyduję się na kolejne, które być może napisze? Czy rzeczywiście miałam okazję posmakować wyjątkowej fabuły i czy zapamiętam tę powieść na dłużej?

ZARYS FABUŁY:

Fiona Palmer to mężatka z poukładanym i uporządkowanym życiem, w które nagle wkrada się przeszłość czyniąca ogromne spustoszenie. Otóż kiedy kobieta po wielu latach natrafia przypadkiem na byłego nauczyciela, uświadamia sobie to, że tak naprawdę tkwiła dotąd w fałszywym szczęściu, bo nigdy nie przestała go kochać. Zaczarowana i omamiona jego urokiem zostawia męża i daje się ponieść wspomnieniom, które odżywają budując obraz nietypowego uczucia. Bowiem wszystko zaczęło się kiedy miała czternaście lat i kiedy w tajemnicy, poza lekcjami, pojawiała się w klasie czy mieszkaniu o wiele starszego oraz imponującego jej Henry’ego Morgana.

Czy to, co łączyło tych dwoje można nazwać miłością? Czy Fiona zda sobie sprawę z tego, co uczynił jej Henry? Czy u jego boku poczucie się szczęśliwa? A może właśnie teraźniejszość podaruje jej nową szansę, by mogła przejrzeć na oczy.

ANALIZA:

Akcja powieści, przeplatając teraźniejszość z przeszłością przedstawioną za pomocą kartek pamiętnika, skupia się w większości wokół jednej sprawy – wokół relacji łączącej dorosłą już kobietę, niegdyś nastoletnią uczennicę, z jej nauczycielem. Nieetyczny i zakazany związek, rodzący się z fascynacji drugą osobą i z poczucia dowartościowania, przez długi czas pozostawia niejasne granice, które z czasem zostają przekroczone. Autorka etapowo przedstawia tutaj uczucia młodej dziewczyny kontrastując je z oczekiwaniami dojrzałej kobiety, która o dziwo niewiele się nauczyła pomimo biegu lat. Manipulacja drugim człowiekiem odbiera bowiem umiejętność trzeźwego spojrzenia na całą sytuację i pozostawia wieczny ślad, który uśpiony, otrzymując bodziec, może się odrodzić.

Główna bohaterka to postać, z którą trudno mi się identyfikować. Miałam problemy ze zrozumieniem jej postępowania, niemniej jednak zdawałam sobie sprawę z faktu, że rozchwiana emocjonalnie i nieświadomie wykorzystana była po części niepoczytalna. Pragnęła miłości i myślała, że otrzyma ją u boku Henry’ego, z którym łączyło ją wiele pozytywnych wspomnień. To on przekonał ją do tego, że nie jest zwyczajną osobą, a ona przecież tak bardzo pragnęła być kimś wyjątkowym.

źródło

„Miłość jest chaosem.”

Z kolei tajemniczy Henry, którego postać przywoływana jest w różnych teraźniejszych i przeszłych sytuacjach, przez długi czas pozostawał dla mnie zagadką. Jego niespójne zachowanie i fałszywa dobroć szybko wzbudziły w moim umyśle nieprzyjemne skojarzenia. Co do jego postaci czuję jednak niedosyt, ponieważ zbyt mało wyraźny daje mi do zrozumienia, że nie udało mi się rozgryźć wszystkich jego oblicz. Może właśnie o to autorce chodziło?

„Pamiętniki najwięcej mówią przez to, co pomijają.”

Dość rzadko spotykanym elementem, który jednak pojawia się w przypadku tej powieści, jest narracja drugoosobowa. Grająca tutaj pierwsze skrzypce Fiona kieruje każde ze słów do Henry’ego, dedykując mu tę książkę i licząc na to, że ją przeczyta. Przyznam, że chociaż lubię odmiany, taki pomysł na przedstawienie historii niezbyt mnie przekonał. Nie jest to jednak jedyny minus tej powieści. Wątpliwości mam niestety o wiele więcej.

„Kłótnie mają rytm jak wszystko inne, pomiędzy krzykami często są ciche etapy ze słowami łagodnymi, nawet czułymi.”

Nie spodobał mi się styl, jakim autorka się posługuje. Jak dla mnie, wkradło się tutaj zbyt wiele chaosu. Przeskoki czasowe mają niewystarczające wprowadzenie, stąd chwilami autentycznie się gubiłam. Poza tym autorka postanowiła wzbogacić fabułę nic nieznaczącymi wątkami pobocznymi, które zamiast wnieść coś ciekawego i wartościowego, zbijały z tropu nudząc. W efekcie już kilka razy chciałam zakończyć moją przygodę u boku tej historii, a jednak główny wątek, chociaż niespójnie przedstawiony, naprawdę mnie zaintrygował. Chciałam poznać finał i tym razem dodam, że czekało mnie przyjemne zaskoczenie. Czy jednak mój czas był tego wart? Wciąż mam mieszane uczucia.

PODSUMOWANIE:

Autorka wyszła naprzeciw z dobrym pomysłem, powiewem świeżości i satysfakcjonującym finałem. Przymrużając oko na całość ze względu na fakt, że powieść jest debiutem, muszę niestety wspomnieć, że sporo tutaj niedociągnięć. Jak dla mnie, zbyt dużo. Dotarłam do końca tej książki tylko dlatego, że dziwaczna relacja łącząca głównych bohaterów naprawdę mnie zainteresowała. Po drodze jednak wielokrotnie się potykałam i nie były to przyjemne upadki, bo tracąc wątek i przeklinając kolejne, zbędne odskocznie od tematu miałam wysokie ciśnienie i nie ma w tym stwierdzeniu ani krzty pozytywnego wydźwięku. Jeżeli lubicie taki temat i chcecie czegoś oryginalnego, może książka przypadnie Wam do gustu. Ja jednak raczej nie zdecyduję się na kolejne powieści tej autorki, chociaż kto wie. Może z czasem dopracuje swoje dzieła i jeszcze mnie zaskoczy.

moja ocena: 5/10

wydawnictwo: Prószyński i S-ka

ilość stron: 352

data wydania: 4 sierpnia 2016

Tak swoją drogą, udało mi się wyłapać kilka ciekawych cytatów. Nieprawdaż? Który podoba się Wam najbardziej? Trzeba uczciwie przyznać, że takowych w powieści nie brak.

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu Prószyński i S-ka.