"Dziesięć poniżej zera" - Whitney Barbetti. Ona żyje, jakby była matwa. On łapie chwile, ale umiera.

„ – A co, jeśli ja lubię tak żyć?

- Ha – zaśmiał się drwiąco. – W tym właśnie rzecz, Parker. Ty nie żyjesz. A gdybyś to lubiła, to nie zadawałabyś tego pytania. Powiedziałabyś po prostu: spierdalaj.”

Mól książkowy wiele zyskuje, ale i trochę gubi. Z jednej strony żyje podwójnie, z drugiej zaczyna zatracać swojego rodzaju wrażliwość, bo po przeczytaniu całych stosów rozmaitych historii nie tak łatwo go wzruszyć i nie tak łatwo zaskoczyć. Od czasu do czasu natrafiają się jednak takie historie, które wbrew wszystkiemu chwytają za serce nawet doświadczonego książkowego wygę. Można o nich powiedzieć, że są jak petarda. I właśnie tak nazwałabym powieść „Dziesięć poniżej zera”, której się bałam, którą pochłonęłam i która ostatecznie bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Zapraszam na recenzję.

 

ZARYS FABUŁY

Ona żyje, jakby była martwa. Okaleczona przez przeszłość boi się otworzyć na świat.

On korzysta z magii chwili, ale umiera. Obiera sobie za cel naprawdę jej rzeczywistości.

Spotykają się przypadkiem, ale można mieć wrażenie, że było im to pisane. Czy można pokonać traumy mając przed sobą nieuchronną tragedię? Czy miłość wystarczy, by uratować ich oboje? Co przyniesie im kolejny dzień?

OBOJE POTRZEBUJĄCY POMOCNEJ DŁONI

Może i główna bohaterka, Parker, oceniana po pozorach nie grzeszy oryginalnością. Niekochana sierota tułająca się po rodzinach zastępczych, okaleczona przez zajście, którego nie potrafi sobie przypomnieć. To już kiedyś gdzieś było i to nie raz. Ale wiecie co? W ogóle mi to nie przeszkadzało. Czegoś podobnego nie mogę powiedzieć o Everett’cie i mam tutaj na myśli kwestię oryginalności. Z jednej strony arogancki, z drugiej opiekuńczy, celebrujący życie, choć sięgający po alkohol. Uff.. uwielbiam te jego sprzeczności. Śledziłam historię tej pary i przyznam, że bardzo obawiałam się finału. Czy słusznie? Tego zdradzić do końca Wam nie mogę.

KOCIOŁ EMOCJI

„Dziesięć poniżej zera” to taka powieść, która w pewnym momencie uświadamia, że nie będzie tak łatwo, że może boleć. Czytając próbowałam wyłączyć emocje, ale robiłam to bezskutecznie, a może inaczej – twórczość Whitney Barbetti była silniejsza ode mnie. Cieszyłam się, przeżywałam momenty frustracji, czułam ból i przede wszystkim strach, który towarzyszył mi podczas ostatnich stron. Autorka potrafi zaskoczyć, prowadząc akcję w taki sposób, którego nie przewidziałam. Naturalna kreacja postaci, wiarygodny wydźwięk zdarzeń i cała gama wrażeń. Chociaż pochłonęłam już ostatnią stronę ta historia wciąż ze mną jest. Tak tak – to jedna z tych lektur, po których pozostaje książkowy kac.

BIEGNĄC PRZEZ TREŚĆ

To niezaprzeczalnie jest książka o miłości, jednak uczucie nie jest jedynym motywem wiodącym. Równolegle do niego toczy się zacięty bój o szczęście, o życie, o zwycięstwo. Tutaj nie ma banalnych demonów przeszłości, zaś akcja nie ogranicza się wyłącznie do roztrząsania minionych spraw. W tym przypadku to, co najgorsze, może się dopiero wydarzyć, stąd ciężko odłożyć powieść na bok, bo wchodząc na jej drogę trzeba przejść ją do końca. I chce się to robić biegnąc.

PODSUMOWANIE

Polecam wszystkim, przede wszystkim wielbicielom powieści obyczajowych nurtu New Adult. Piękna, wzruszająca, pouczająca historia, akcentująca radość życia i motywująca do celebrowania każdej chwili.  Nie żałuję ani sekundy, którą jej poświęciłam. Myślę, że nie pożałujecie, jeśli zdecydujecie się po nią sięgnąć także i Wy.

wydawnictwo: NieZwykłe

kategoria: New Adult

ilość stron: 303

data wydania: marzec 2018

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu NieZwykłe.