"Utopce" - Katarzyna Puzyńska (e-book)

„– Chcecie uwolnić bestię – powiedział Jankowski złowieszczo, przerywając ciszę. Słowa tańczyły przez chwilę w powietrzu wypełnionym zapachem stearyny ze zniczy. – Czy nie rozumiecie, że jeżeli to zrobicie, znowu ktoś zginie?! Nie będę już w stanie powstrzymać wampira. Nadejdzie Śmierć!”

Trend na wampiry zagościł ostatnio w wielu powieściach dla młodzieży czy też cieszących się uznaniem serialach telewizyjnych. Przystojni bohaterowie gatunku paranormal romance mają jednak niewiele wspólnego z dzikością wampirzych pierwowzorów. No bo zadając się z ludźmi urzekają ich i rozkochują - zamiast straszyć. Co zatem powiecie na powrót prawdziwego krwiopijcy i to nie w młodzieżowym romansie czy książce fantasy, a w kryminale i to autorstwa nie byle kogo. Czy mielibyście ochotę na śledztwo prowadzone w klimacie zabobonnej wsi, w której doszło kiedyś do niewyjaśnionego wydarzenia? Zapraszam w progi miejscowości i książki „Utopce”, gdzie w głąb dawnej, policyjnej sprawy zabiera nas Katarzyna Puzyńska.

Rok 1984. Utopce. Na terenie posesji państwa Czajkowskich właśnie trwają przygotowania do budowy altany – prezentu dla czterdziestoletniej Glorii. Podczas wykopywania dziury, zaangażowany w pracę Wojtek wraz ze znajomymi natykają się na czyjeś kości. Na reakcję ze strony mieszkańców nie trzeba czekać długo. Jedna z kobiet rozpoznaje w wykopalisku szczątki wampira i przepowiada nieszczęście, które uwalniając siły zła już wkrótce zbierze swoje żniwo. Powątpiewająca w poczytalność sąsiadki rodzina bagatelizuje jej słowa. A jednak już wkrótce okazuje się, że Wojtek wraz ze swoim ojcem znikają. Pozostaje po nich tylko jeden ślad – poszarpane i zakrwawione ubrania leżące w nowo-powstałej altanie. Na miejscu prawdopodobnego popełnienia przestępstwa policja znajduje coś jeszcze – dziwnie wyglądające, wąskie kły. Brak ciał, krew i wierzenia mieszkańców… Z powodu braku twardych i naprowadzających na właściwy trop dowodów śledztwo wygasa, by powrócić teraz, po upływie trzydziestu lat.

Rok 2014. Lipowo. Młodszy aspirant Daniel Podgórski ma przed sobą niełatwy orzech do zgryzienia. Właśnie zostało przywrócone do życia stare, zastygłe śledztwo, które nierozwiązane kiedyś, tym bardziej będzie trudne do sfinalizowania teraz. Rozgrzebując sprawę zaginięcia Wojtka i Tadeusza Czajkowskich, którzy zdaniem mieszkańców padli ofiarą łowów wampira, zdaje sobie sprawę z tego, że nie ma rzeczy niemożliwych, a prawdziwe upiory z długimi, śmiercionośnymi kłami są wynikiem wytworów ludzkiej wyobraźni. Co zatem rozegrało się w Utopcach trzydzieści lat temu? Już wkrótce okazuje się, że sprawa nabiera tempa, a w kręgu podejrzanych pojawiają się czterej dotąd beztrosko żyjący ludzie.

Komisariat z Podgórskim na czele musi zmierzyć się z kolejnym wyzwaniem. Policjanci, spośród których prym wiedzie specyficzna Klementyna Kopp, ruszają naprzeciw starej sprawie, która postawiona nowym świetle zyska nie tylko wybrakowane elementy układanki, ale nabierze zdecydowanie prężniejszego tempa, aniżeli trzydzieści lat temu. Nieszczęśliwie wykopane kości, od których wszystko się zaczęło, wkrótce doprowadziły do zaginięcia dwóch mężczyzn. Ale przecież w przyrodzie nic nie ginie. Zatem gdzie znajdują się ofiary wampira, tak bardzo zastraszającego zahukaną wioskę? Reaktywujący śledztwo policjanci docierają do kolejnych istotnych szczegółów. Już wkrótce okazuje się, że nawiedzeni sąsiedzi niejednokrotnie chowali względem Czajkowskich liczne urazy. Pretensje ze względu nieudzielenia pomocy lekarskiej, nieudane romanse… Czy zatem aby na pewno potrzebny jest wampir, by w spokojnej dotąd okolicy mogła rozegrać się krwawa masakra? Oj będzie się działo, bo stara historia ożywa. Powraca niosąc grozę, tajemnicę, ale i … rozwiązanie. A takiego z pewnością nikt z nas się nie spodziewa.

Katarzyna Puzyńska to autorka, która podbiła moje serce doskonałym debiutem –powieścią zatytułowaną „Motylek”. To właśnie od tej książki rozpoczyna się cała kryminalna seria z bystrym, ale i mającym swoje własne rozterki bohaterem - komisarzem Danielem Podgórskim. Tym razem w świetle dnia staje nieaktualna z pozoru sprawa, której efekty są jednak przecież cały czas odczuwalne – rodzina Czajkowskich funkcjonuje bez dwóch istotnych członków, a prawdopodobny morderca cieszy się beztroską wolnością i tym, że udało mu się przechytrzyć stróżów polskiego prawa. Klimat powieści, nasączony dziwnymi wierzeniami potwierdzającymi to, że nie tylko dzieci potrafią mieć wybujałą wyobraźnię, momentami naprawdę daje poczucie powątpiewania, czy aby na pewno w tę sprawę ingerowała wyłącznie ludzka istota. Niepasujące do człowieka elementy uzębienia, brak czaszki wśród znalezionych kości i mieszkańcy, którzy z wyraźną obawą traktują prawdopodobny powrót wampira. Na szczęście do tych zdeterminowanych i trzeźwo myślących zaliczają się główni bohaterowie, komisarze, którzy dotrą tam, gdzie nie udało się dotrzeć w przeszłości. Chociaż i w komisariacie pojawi się nuta mrocznej niepewności…

K. Puzyńska - źródło

Akcja powieści rozgrywana jest na dwóch płaszczyznach czasowych. Prócz prezentacji toczącego się obecnie śledztwa, od czasu do czasu pojawiają się fragmenty sięgające roku 1984, kiedy to doszło do tragicznych i zagadkowych wydarzeń. Czytelnik nie tylko obserwuje poczynania komisarzy, ale także poznaje przeszłość, w której jednak kolejne wątki odkrywane są niespiesznie i zgodnie z tempem prowadzonej przez policję sprawy. Jak dla mnie – rewelacja.

„Utopce” to kolejny dowód na to, jak wielki potencjał twórczy drzemie w głowie Katarzyny Puzyńskiej. Ciekawy i nieoklepany pomysł na poprowadzenie fabuły, momentami groźny klimat nadający akcji właściwej barwy i to, co uwielbiam najbardziej – niespodziewany finał. Tej historii naprawdę dałam się ponieść i śmiem stwierdzić, że autorka wpisuje się na moją listę ulubionych twórców kryminałów – i to nie tylko w obrębie naszego kraju, ale i skali światowej. Odpowiada mi jej styl, niepewność, ale zarazem i klarowność prezentowanej w książce sytuacji. Niezbyt przepadam za chaotycznymi początkami wymagającymi intensywnej pracy umysłu, by móc wpaść w rytm książki i dowiedzieć się, o co tak naprawdę w niej chodzi. Tutaj od początku wiadomo, jakie śledztwo brane jest pod uwagę, a jednak jego rozwiązanie jest tak niebanalne, że składam wielki ukłon w stronę tych czytelników, którzy sami na nie wpadną.

Książkę polecam bez dwóch zdań tym, którzy z komisarzem Podgórskim mieli już do czynienia. Zaufajcie mi – Katarzyna Puzyńska trzyma się wypracowanego niegdyś poziomu. To także moja propozycja dla wszystkich wielbicieli ciekawych kryminałów. Nie ma tutaj nieustannego rozlewu krwi, upływających nerwowo cennych minut czy seryjnego mordercy, który przez cały czas daje o sobie znać. Momentami widać, że autorką powieści jest kobieta, stawiająca nie na obrazowe, makabryczne sceny, ale na niezwykłą aurę niepewności. Jest wiejski klimat, mroczna tajemnica i ludzkie rozterki, bo takowe mogą doprowadzić do o wiele bardziej zagadkowej sytuacji, aniżeli niejeden Kuba Rozpruwacz.  Ja zaś z wielkim apetytem wyczekuję kolejnej powieści tej autorki i oby każda kolejna była tak dobra, jak ta.

moja ocena: 5/6

wydawnictwo: Prószyński i S-ka

ilość stron: 600

data wydania: 3 listopada 2015

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu Prószyński i S-ka.