"Czarny charakter" - Łukasz Stachniak. O dwóch takich, co poznali się w burdelu.

„Blatni są pod opieką co bardziej szemranych, ci biją w dach przed kolejnymi czompami. Wszystkimi opiekują się kriuki, a gdy zachodzi potrzeba i ich zabiurkowe pryncypały.”

Hazard, fałszowane dokumenty, eliminacja niewygodnych jednostek. Ciemna strona przedwojennej Warszawy, której działający w półświatku obywatele napisali swoją własną, intrygującą historię. Legendarne ulice, wszechobecne gangi i śmierć. Do świata nieodległej przeszłości, z zapachem zemsty zawartej w fabule, zaprasza Łukasz Stachniak. Lubicie aż nadto odważnych bohaterów, dla których moralne granice zdają się nie istnieć? Macie ochotę na podróż wstecz z nutką autentyczności w tle? Zapraszam na recenzję książki „Czarny charakter”.

ZARYS FABUŁY

Ładeczek Lajzer dorasta u boku dziadka, który z pewnością nie wpisuje się w kanon wzorca do naśladowania. Podrzędny poborca haraczu przedstawia wnukowi środowisko podziemi, w którym dzieją się rzeczy raczej niegodne wzroku młodocianego obserwatora. Już z góry wiadomo, że z małego wyrośnie niezłe ziółko…

Zaprzyjaźniając się z równie przebiegłym Ineczkiem, Ładeczek rusza na podbój miasta nieustannie balansując na krawędzi. Przecież bez ryzyka nie ma zabawy. To właśnie on przeprowadza czytelnika przez progi piwnic i burdeli, oprowadzając po Warszawie, której już nie ma. Jesteście gotowi na takie wyzwanie?

BOHATERKA WARSZAWA

Jednym z czołowych bohaterów powieści, jak i zarazem aktywnym narratorem, okazuje się młody chłopiec, który wraz z każdą kolejną stroną dojrzewa, dorasta, wkracza w coraz ciemniejszy zaułek nielegalnych procederów. Inteligentny, rządny przygód, ale przede wszystkim odważny. U boku niezawodnego przyjaciela Innocentego (swoją drogą – poznanego w klubie z prostytutkami i to w latach dzieciństwa!) podejmuje się najróżniejszych prac od fałszowania dokumentów, po szmuglerstwo. Znani jako Szkoc i Szajgec powieściowi kamraci odkrywają przed czytelnikiem obraz brudnego, ale jakże wiarygodnego świata. Ale pomimo istotnej roli ich obojgu, to nie oni stoją na pierwszym miejscu, a Warszawa – stolica przyjmująca stanowisko intrygującego i niebezpiecznego, głównego bohatera.

NAWET ZBRODNIA NIE SZOKUJE

Specyficzna akcja tej książki, chociaż bogata w różnorodne, jakże kontrowersyjne wydarzenia, wbrew pozorom nie trzyma w napięciu. Przyglądałam się jej z daleka, oczarowana ilością wrażeń, co dziwne - czując się całkowicie bezpiecznie. Szczegółowy opis poszczególnych procederów, pozytywne nastawienie bohaterów i wstęp konkretnie unaoczniający czytelnikowi środowisko, z którym przyszło mu się zmierzyć… Nawet zbrodnia przestała mnie tutaj szokować, traktowana jako wyzwanie jedno z wielu. Działo się tutaj sporo, choć przyćmiewające dialogi opisy przekształcały akcję w tło. Ciekawy eksperyment, coś, do czego musiałam przywyknąć. Nie przeczytałam więc całości jednym tchem, a delektowałam się kolejnymi fragmentami. W ten sposób przebrnęłam do końca usatysfakcjonowana zdobytym doświadczeniem. Jakim?

KWACZ, BOGDANKA I CHINTY

Łukasz Stasiak nie tylko otwiera bramy podziemi, domów gry czy burdeli. Pozwala przypatrzyć się złodziejom, fałszerzom czy nawet gangsterom. To, co według mnie absolutnie zwycięża w tej książce, to język i nie chodzi tutaj wyłącznie o specyficzną budowę zdań z czasownikami występującymi na końcu, ale o wkomponowane w treść słowa, które w codziennej mowie zdążyły już wyginąć. Autor systematycznie funduje niewielką ilość obcobrzmiących, choć stosowanych niegdyś w Polsce wyrazów, które tworzą w efekcie pokaźny słowniczek będący poniekąd skarbnicą wiedzy. Coś takiego warto mieć w swoim domu, jako językowy relikt połączony z wielowątkową przygodą. Teraz już będę wiedzieć, że kwacz to areszt, bogdanka – kochanka, a chinty – policja.

PODSUMOWANIE

Niezwykły debiut, ze specyficznym klimatem i zanikającym językiem. Książka z przedwojenną, ale i pochłoniętą wojną Warszawą w roli głównej bohaterki. Dla wielbicieli fabuły z półświatkiem nie tylko w tle, ale przede wszystkim w akcji. Nieschematyczna publikacja, która być może nie pochłonęła mnie w całości, jednak zaimponowała sposobem przekazu, wiarygodnością i upamiętnieniem fragmentu Polski zamierzchłych lat.

moja ocena: 6+/10

wydawnictwo: Znak Horyzont

ilość stron: 542

data wydania: marzec 2017

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu Znak Horyzont.