"Utrata" - Rachel Van Dyken

 

 

Życie szykuje dla nas różne niespodzianki. Te pozytywne przyjmujemy z uśmiechem na twarzy i euforycznym zaskoczeniem. Gorzej w przypadku tych złych, które chcielibyśmy odepchnąć od siebie jak najdalej. W ich przypadku pozostaje jedno – nauczyć się z nimi żyć. Najtrudniej jednak wtedy, kiedy dopada nas utrata. Żegnając się z czymś, lub też kimś – cierpimy najbardziej, bo wszystko, co pojawia się w naszym życiu, staje się cząstką nas. Wraz z takim odejściem, człowiek traci więc ułamek samego siebie. Z takim zjawiskiem niewątpliwie musieli pogodzić się bohaterowie powieści Rachel Van Dyken, zatytułowanej. „Utrata”. Kiersten i Weston, napiętnowani przez okrutny los, szukają swojego szczęścia, krocząc przez drogę pełną kłujących cierni.

Kiersten, studentka pierwszego roku, nie potrafi funkcjonować bez prochów, które pomniejszają nękającą ją depresję. Wiodąc dotąd pustelnicze życie, wychowywana była przez kochanego wujka, ponieważ rodzice dziewczyny zginęli podczas nurkowania. Wkraczając w progi college’u, rozpoczyna nowy rozdział, chociaż wyzbycie się dawnych lęków wcale nie jest łatwe. Pierwszego dnia w nowym miejscu, podczas załatwiania podstawowych formalności związanych z edukacją, Kiersten wpada na chłopaka, któremu urody i sylwetki pozazdrościłby sam Apollo. Chwila nieuwagi staje się dla niej odmianą mającą moc przeistaczania szarej codzienności. Weston, syn milionera i zarazem jeden z najsłynniejszych mężczyzn w kampusie, okazuje się całkiem miłym i pomocnym opiekunem pierwszego roku. Dziewczyna, chociaż ostrzegana przez znajomych, coraz mocniej się w nim zakochuje. Zdaje sobie jednak sprawę z  tego, jakie mogą być tego konsekwencje. Czy Weston ma zamiar zabawić się jej kosztem? Czy dopuścił się gwałtu, o który został kiedyś oskarżony?  I dlaczego lekarstwa są dla niego nieodłącznym elementem codzienności?

Kiersten, która kiedyś utraciła coś tak cennego – rodziców, nie potrafi pogodzić się z ich śmiercią, tym bardziej dlatego, że tuż przed tragicznym wydarzeniem pokłóciła się z nimi. Weston – z pozoru mający wszystko, szykuje się na starcie z potężnym wrogiem, a stawką w tym przypadku jest jego życie.  Ona – niewinna i przestraszona, on – popularny, pewny siebie i piękny – tych dwoje, tak bardzo od siebie różnych, połączyła utrata i więź, która okaże się od niej silniejsza.

„Utrata,” Rachel Van Dyken, to powieść, przez którą do samego końca miałam zaciśnięte gardło ze wzruszenia i niepewności. To zaś niepodważalna oznaka doskonałej kreacji bohaterów, którzy wpletli się w moją rzeczywistość i przez jakiś czas żyli w niej jakby naprawdę. Historia miłości nietypowych ludzi, których niby tak wiele dzieli, ale także i sporo łączy, to nie tylko młodzieńcze umizgi. „Utrata” to opowieść o walce, która wydaje się z góry skazana na przegraną, a jednak nigdy nie można tracić nadziei, bo może okazać się ona zbawiennym cudem i niezbadanym źródłem sił.

Autorka książki przedstawiła tutaj zjawisko przyjaźni, bo Kiersten niewątpliwie jest nią otoczona, miłości, bo Weston nie oczekując niczego w zamian ofiarowuje bohaterce każdy swój dzień, ale i zjawisko cierpienia, bo walka o życie nierozerwalnie się z nim wiąże. Czytając tę książkę można sobie uświadomić to, jak błahe wydają się być często ludzkie problemy w porównaniu z tym, co nieraz naprawdę dotyka innych. Człowiek nie potrafi docenić tego, co ma, toteż ta powieść może być dla wielu przykładem niezbędnej i niezwykle ważniej lekcji.

„Utrata” zawiera wszystkie niezbędne elementy dobrej powieści – ciekawy wątek, emocjonujące wydarzenia, sympatycznych bohaterów i cudowny finał. Można się z nią wzruszyć, cieszyć się każdym jej słowem i pochłaniać kolejny rozdział z jeszcze większy apetytem. Nieczęsto czyta się tak dobre książki, jak ta, stąd bez wahania zarekomenduję ją nastoletnim czytelniczkom oraz nieco dojrzalszym kobietom. Nie żałujcie ani jednej wylanej nad tą książką łzy, bo warto dotrzeć do jej końca i przekonać się o tym, co znaczy prawdziwa miłość.

„Tak. Dla niej byłem gotowy walczyć z demonami. Stawić czoła trawiącej mnie ciemności i chorobie. Zwalczę tego przeklętego guza . I będę żył. Ponieważ chciałem powitać rok 2014, trzymając ją w ramionach.”

moja ocena: 5+/6

wydawnictwo: Feeria Young

stron: 297