"Kilka słów o miłości" - Tomasz Kieres. Męska perspektywa i morze emocji.

Nazywano go polskim Nicholasem Sparksem. Tomasz Kieres, autor pięciu romantycznych powieści o miłości, potrafi pisać o emocjach jak mało kto, drążąc tematykę na co dzień bliższą kobietom. Choć przecież nie od dziś wiadomo, że miłość to uczucie dotyczące każdego z nas, niezależnie od płci, wykształcenia, statusu społecznego czy wieku. Kiedy w moje dłonie trafiła jego najnowsza historia, „Kilka słów o miłości” wiedziałam, że czeka mnie podróż ścieżkami ludzkich serc, ich wyborów, słabości, nadziei, nieszczęść i radości. Bo o tym pisze właśnie autor w swoich książkach, o prozie życia usłanej tym, co prawdziwe. Bez słodzenia i sztucznych rozwiązań. Czy moje oczekiwania zostały spełnione? O tym w dzisiejszej recenzji.

ZARYS FABUŁY

Nawiązali nić przyjaźni, która nierozerwalnie ich scaliła. Karolina jest w szczęśliwym związku, Szymon nie ma zamiaru wikłać się w nic poważniejszego. Jednak pomiędzy tym wszystkim tkwi ich wspólna relacja, szczere rozmowy, uśmiech, nadawanie na jednej fali i zrozumienie. Kiedy dochodzi do spotkania Szymona z siostrą Karoliny, niezależną Weroniką, zdaje się, że każde z nich obrało już swoją odrębną ścieżkę, którą będzie podążać. Z każdym dniem coraz bardziej Szymon uświadamia sobie jednak to, że czuje do Karoliny coś więcej i że nie chodzi tylko o przyjaźń. Choć nie tak łatwo przecież przekroczyć pewne granice, które wiążą się z ogromnym ryzykiem. Nie tak prosto zmienić własne postanowienia, w które od lat się wierzyło. Miłość? Rozsądek? Szczęście? A może obawa? Co zdobędzie tutaj zwycięski głos?

MĘSKA PERSPEKTYWA I LICZNE EMOCJE

Historię spisaną na kartach powieści „Kilka słów o miłości” poznajemy z perspektywy głównego bohatera, Szymona. Nic w tym dziwnego, podobna narracja z pewnością wydaje się bliższa sercu autora, któremu o wiele trudniej byłoby wcielić się w kobiecą postać. Szymon to człowiek, który dotąd kieruje się nie własnym sercem, a przekonaniem. Ślepą wiarą we wpajane od lat, niepełne wartości. Nie planuje wielkich miłości, stawiając na wygodną wolność. Z rezerwą podchodzi do uczuć, bojąc się pełnego otwarcia na uczucia. Bo przecież o wiele łatwiej jest ograniczyć się do fizycznego kontaktu czy niedeklarowanego, luźnego związku. Na jego drodze stają dwie kobiety. Weronika, niepokorna, niezależna fotografka, która podążyła ścieżką własnych ambicji oraz Karolina, która z tych ambicji zrezygnowała na wskutek pewnych życiowych turbulencji. Skromna księgowa uwikłana w szczęśliwy, narzeczeński związek, w którym jednak wydaje się być stłumiona. Jakby nie była w pełni sobą. Zwyczajni ludzie, z pakietem słabości i obaw, nadziei i strachu przed nieznanym. Czy pozwolą dojść do głosu echom własnych serc i spychanych na dno pragnień?

PRAWDZIWA HISTORIA I WIELE ODCIENI ŻYCIA

Przyznam, że przez pierwsze pięćdziesiąt stron nie było mi łatwo wejść w struktury środowiska bohaterów. Oporny początek zmienił jednak swój kształt i moją perspektywę wrażeń. Autor rozpisuje się na temat początków znajomości głównych bohaterów, co nie okazało się być tak ciekawe, jak rozkwit ich relacji pełnej rozterek i dylematów. Potem popłynęłam z emocjami. „Kilka słów o miłości” to nie jest przesłodzona i ckliwa historia. To powieść obyczajowa fundująca pełen obraz ludzkiego życia, łącznie z miłością, zaufaniem, oczekiwaniami, praktycznym spojrzeniem na przyszłość skontrastowanym z tym, co górnolotne, a jednak momentami bardziej słuszne. Historia o istocie zrozumienia i pomocy, o tym, jak ważna jest otwarta rozmowa z drugim człowiekiem, która choć ryzykowna, może w życiu wiele wyjaśnić i ułatwić. Nieprzewidywalna do samego końca, skomplikowana pod względem uczuć, niebanalna, ale piękna, bo taka prawdziwa. Tutaj nic nie jest czarno-białe i oczywiste. Bo przecież samo życie wiele odcieni i wiele ma kolorów.

DLA KOGO?

To nie jest łatwa historia. Sporo w niej emocji, dylematów i trudnych wyborów. O miłości, o przyjaźni, o uczuciach, które często atakują znienacka, nie patrząc na nasze plany czy założenia. Romantyczna, choć w umiarkowanym stopniu, bez przesłodzonego happy endu. O samotności i o tym, że ludzie potrzebują do szczęścia drugiego człowieka. O istocie umiejętnego spojrzenia na potrzeby i emocje innych, o słowach wypowiedzianych i tych przemilczanych, a jednak dających o sobie znać w odmienny sposób. Dla wielbicielek literatury obyczajowej pokroju Nicholasa Sparska, prawdziwej i ujmującej.

wydawnictwo: Filia

kategoria: powieść obyczajowa

ilość stron: 415

data wydania: 29 lipca 2020

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu Filia.