"Mimo naszych kłamstw" - Tarryn Fisher. Tom 3. Jaki happy end miewa destrukcyjna miłość?

„- Kiedy jestem z tobą, wylewają się ze mnie wszystkie uczucia. Topię się w nich. Mam ochotę do ciebie pobiec, a równocześnie uciec.”

Tajemnicza, skomplikowana, nieprzewidywalna. Takie wrażenie wywarła na mnie trylogia Tarryn Fisher, a już na pewno jej dwie pierwsze części. Po ostatnią sięgałam więc z autentycznym zainteresowaniem, ale i nutą niepewności, bo twórczość tej autorki zdążyła mnie już przyzwyczaić do scenariuszy, które nie zawsze byłam w stanie do końca zaakceptować. Trzy tomy, trzy postaci, wielkie zakończenie. Co spotkało mnie zatem w powieści „Mimo naszych kłamstw”? Zapraszam na recenzję.

ZARYS FABUŁY

Pustka. Żal. Poczucie przegranej. Z chwilą, w której Olivia wyszła za innego mężczyznę, Caleb uświadomił sobie, że zniszczył wszystko. Czy powinien dać jej spokój? Czy warto rozpamiętywać przeszłość, kiedy klamka już zapadła? Czy można pokochać kogoś innego? A co, jeśli ta kobieta prosi go o pomoc dając wyraźny znak, że go potrzebuje?

Caleb wie, że zawsze stanie po jej stronie. Wie, że będzie chciał ją chronić. Tylko czy przyszłość okaże się dla niego łaskawa? W sieci tragedii i plątaninie kłamstw nic nie jest łatwe. Nic, a już na pewno nie miłość.

ONE IRYTUJĄCE, ON ZNOŚNY

Trzecia, ostatnia część trylogii jest pożegnaniem z dającymi się we znaki bohaterami. Zgodnie z tradycją tej serii, autorka przekazuje pałeczkę narracji kolejnej osobie. Tym razem głos zabiera Caleb, zdeterminowany, choć zagubiony, zdolny do poświęceń, a jednak zmanipulowany. To właśnie jego osobę polubiłam najbardziej, jako że zarówno niezrównoważona Leah jak i niezdecydowana, nieco zdziwaczała Olivia mocno mnie irytowały. Tarryn Fisher stworzyła wyjątkowe trio - wyraziste, silne, gotowe na wszystko, choć z mało sympatycznymi kobietami na czele. Z dziewczynami chyba się nie polubiłyśmy, z Calebem nieco bardziej. Lecz chociaż bohaterowie trylogii nie wpisują się w kanon moich ideałów, z pewnością zapisali się w mojej pamięci.

DESTRUKCYJNA MIŁOŚĆ

W przypadku ostatniej części, jak i z resztą także poprzednich, czytelnik ma do czynienia z obrazem destrukcyjnej, wystawionej na wiele prób, upadającej, a jednak ostatecznie silnej miłości. Miłości, która potrzebuje ogromu czasu, by w pełni dojrzeć. Nie jest to romantyczny związek wyjęty rodem z pełnych namiętności historyjek. Tutaj jest dziwnie i niejednokrotnie miałam ochotę powiedzieć bohaterom, że mogliby dać już sobie z tym wszystkim spokój. A jednak autorka wybrnęła mając do zaoferowania coś nietypowego. Oj tak, ta książka niewiele ma w sobie ze schematycznych powieści.

UZUPEŁNIONA UKŁADANKA

Śmieszne okazuje się stwierdzenie, że pomimo niewielu nowych elementów wprowadzonych w akcję, przez cały czas coś się dzieje. Tarryn Fisher skorzystała z bazy wcześniejszych pomysłów nadając całości nowy, bo uzupełniony w brakujące puzzle, kształt. Smutki i nadzieje, pewność i niepewność, wyrzuty sumienia i życie u boku bólu utraconego szczęścia. Skończyło się satysfakcjonująco, ale skłamałabym mówiąc, że będę tęsknić. Trzecia część jak i cała seria nie wywołały u mnie kaca książkowego, ale na pewno zyskały wyjątkowe miano literatury potrafiącej zaskoczyć, zdezorientować i generalnie zadowolić.

DLA KOGO?

Poznałam odpowiedzi na nurtujące mnie pytania i zobaczyłam, że nie wszystko wygląda tak, jakby się mogło wydawać. Przeżyłam ogrom emocji od współczucia po radość, w towarzystwie niegasnącego poirytowania. Cała seria dała mi popalić, w pozytywnym tego stwierdzenia znaczeniu. Słodko-gorzka, mało sentymentalna, dosadna, z dobrze wykreowanymi, choć nie do końca sympatycznymi bohaterami. Lubicie czytać o miłości, ale macie dość utartych schematów i romantyczności? Spróbujcie tego.

moja ocena: 7/10

wydawnictwo: Otwarte

ilość stron: 328

data wydania: styczeń 2017

Ta książka oraz inne nowości dostępne są na stronie TaniaKsiążka.pl – w księgarni internetowej, która przeznaczyła ten egzemplarz do recenzji. Dziękuję.