"Julia zaczyna od nowa" - Katarzyna Misiołek. Bo warto czasami zrobić coś tylko dla siebie.

„Ludzie prędzej czy później wykorzystają przeciwko nam wszystkie nasze słabości, ale tylko wtedy, kiedy sami im na to pozwolimy.”

Nie każdy pamięta o tym, że koniec czegoś zawsze bywa także jakimś początkiem. Rozdrapujemy stare rany, rozpamiętujemy porażki i choć to ludzkie, że rozpaczamy za tym, co utraciliśmy, powinniśmy prężnie ruszyć do przodu, by nie zaprzepaścić szansy na nowe szczęście. Właśnie to spotkało bohaterkę powieści Katarzyny Misiołek „Julia zaczyna od nowa”, która znalazła się w dość mało komfortowej sytuacji. Ależ poplątane bywają ludzkie losy, nie wierzycie? Jeśli szukacie lekkiej książki dla dojrzałych kobiet, zapraszam na recenzję.

 

ZARYS FABUŁY

Julia musiała pogodzić się z rozwodem, nieudanym związkiem i faktem, że jej dzieci dorosły. Samotna, choć w żadnym wypadku nie sama, dzieli czas między pracę dziennikarki, rozmowy z narcystyczną i wszystkowiedzącą matką oraz pomoc wzywającym ją co rusz córkom. Gdzie w tym wszystkim miejsce na jej szczęście? Brak. Ale los nie ma zamiaru oszczędzić jej niespodzianek, tych nieprzyjemnych, ale i pozytywnych. Co zrobi, kiedy na schodach jej domu siądzie były kochanek? Jak wypadnie w starciu z ex mężem? Czy postanowi o siebie zawalczyć i jaką rolę odegra w tym wszystkim jej przyjaźń z młodym muzykiem?

ZAGRZEBANA W POTRZEBACH INNYCH - CZYLI SŁOWO NA TEMAT BOHATERKI

Główna bohaterka książki, jak i jej narratorka zarazem, to kobieta po czterdziestce, ciągnąca za sobą ciężki bagaż doświadczeń dziennikarka. Nie potrzeba jej ponadprzeciętnych wrażeń, bo zaplątane rodzinne więzi zabierają jej dostatecznie sporą ilość energii. Zaślepiona poczuciem obowiązku niesienia pomocy innym, w pewnym momencie zauważa, że przecież nie o tkwienie w przeszłości i usilne szukanie miłości chodzi, a o poczucie wolności i beztrosko spędzone chwile. Czy w natłoku wiecznie-potrzebujących –wsparcia- bliskich jest szansa na zmiany?

WIELE SKŁADNIKÓW, JEDEN WYWAR - CZYLI O CZYM JEST TA KSIĄŻKA?

Trudno jednoznacznie określić, o czym tak naprawdę jest ta książka. Autorka napisała ją według dość realistycznego wzoru, nie ulegając schematom, za to wrzucając w akcję po trochu różnych elementów. Małżeństwo z czarnoskórym facetem, rozwód, damsko-męska przyjaźń (ona naprawdę istnieje!) czy siostrzane więzi. Dzięki pracy głównej bohaterki w powieści pojawiają się także epizodyczne postaci z wartymi debaty historiami, które mogą wywoływać skrajnie różne opinie, choć często niesłusznie już na wstępie szufladkowane są na podstawie krążących stereotypów. Co jednak zaskakujące, u boku tych wszystkich wątków akcja wcale się nie spieszy, mknąc do przodu miarowo, lekko, z pozytywnym brzmieniem dialogów.

NIE TAK, JAK ZAWSZE - CZYLI SŁOWO NA TEMAT TŁA

W tle przewija się praca w redakcji, dla odmiany w całkiem przyjemnym środowisku wyzbytym nerwów, stresu i rygoru ze strony szefa. Są także święta, te zaczynające się od upadku z tarmoszoną choinką, kończące na kobiecym gronie zgromadzonych przy jednym, wcale nieobleganym przez tłumy bliskich stole. Autorka nijak dopasowuje się do utartych wzorców i wychodzi jej to całkiem dobrze.

PODSUMOWANIE

Może spodziewałam się więcej miłości, ale przecież nie tylko ona buduje nasze życie i właśnie to chyba chciała ukazać autorka, że można budować swoją przyszłość bez wielkich namiętności, nie szukając niczego na siłę. Opowieść o wyboistej drodze, podczas której Julia przez pewien czas naiwnie mija drogowskazy, to lekka lektura, którą poleciłabym kobietom w średnim wieku jako nieangażującą emocjonalnie, ale przyjemną odskocznię od codziennych obowiązków. Do końca nieprzewidywalna, z bohaterką z krwi i kości i całą gamą rozmaitych postaci drugoplanowych zaciekawiła mnie, choć już czuję, że nie jest to lektura, którą zapamiętam na długo.

wydawnictwo: Muza S.A.

kategoria: literatura kobieca, powieść obyczajowa

ilość stron: 414

data wydania: grudzień 2017

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu Muza S.A.