"Bez pożegnania" - Mia Sheridan. Trudne rozstania i jeszcze trudniejsze powroty.

„W jej pięknych oczach ujrzałem swoją przeszłość i przyszłość […] Widziałem miłość i dom.”

Nieraz wystawiamy ludziom pochopne opinie, nie chcąc tracić czasu na głębszą analizę, zwłaszcza jeśli w grę wchodzą natywne emocje. Właśnie w takim złym świetle spojrzałam na bohaterkę książki „Bez pożegnania”, widząc w niej nieodpowiedzialną i zimną kobietę. Na szczęście, jak to w powieściach bywa, miałam szansę na jej towarzystwo w wielu newralgicznych momentach życia, dzięki którym przekonałam się, jak mylące bywają pozory. Nie zabrakło więc emocji w nowej historii autorstwa Mii Sheridan. Zapraszam na recenzję.

 

ZARYS FABUŁY

Lia wychowywała się u boku bliźniaków - Prestona i Cole’a, synów dobrze prosperującego farmera, dostrzegając w nich coś więcej, niż bratnie dusze. Szykanowana córka ubogiej imigrantki kochała jednego z nich i nie zmienił tego upływający czas.

Obietnica, noc zapomnienia, wypadek i rozstanie. Życie przygotowało dla nich zawiły scenariusz. Zakochani w sobie nawzajem ludzie, choć młodzi, poznali gorzki smak rzeczywistości i destrukcyjnych uczuć. Czy dostaną od losu drugą szansę?

ONI NIE SIEDZĄ W BIURACH

Mia Sheridan już nieraz udowadniała, że nie boi się stawiać na bohaterów z krwi i kości, nieobawiających się ciężkiej pracy. Rezygnując z tych wypacykowanych, wypielęgnowanych, siedzących w biurach i zarabiających kokosy, wprowadza na pierwszy plan postaci ciepłe, znające życie od podeszewki, dzięki czemu unika naciąganych dramatów przeszłości. Tak było i tym razem. Mamy więc kontrast postaci, ubogą i wyśmiewaną ze względu na pochodzenie Lię oraz opiekuńczego i czułego syna farmera, którzy wraz z biegiem czasu dorastają, nie tracąc ani krzty osobistego uroku. Kupiłam zaoferowany przez autorkę duet kolejny raz. Choć nie jest to mój ulubiony zestaw bohaterów książek Mii, i on i ona nie szczędzili mi wrażeń, emocji oraz pragnienia wejścia w głąb ich umysłu i historii.

MIŁOŚĆ I LUDZKA NIENAWIŚĆ

 Oczywistym faktem jest to, że „Bez pożegnania” wpisuje się w ramy literatury kobiecej, romansu. Jest tutaj stonowana doza namiętności, są czułe gesty i piękne słowa. Autorka, pisząc o miłości, skupia się raczej na uczuciach, aniżeli aspektach fizycznych, co akurat mnie z pewnością przekonuje. Nie brak wyczuwalnej chemii pomiędzy postaciami, jednak nie jest to jedyny wątek powieści. Wyczuwalnym i towarzyszącym całej historii elementem jest pochodzenie bohaterki, szykanowanie ze względu na pochodzenie. Córka ubogiej, meksykańskiej imigrantki spotyka się z fałszywymi i niesłusznymi komentarzami, które unaoczniają czytelnikowi jak niesprawiedliwi w ocenie bywają ludzie.

W tle powieści sielskie krajobrazy, rozciągające się pola czy stodoła, w której urządzana jest impreza. Były już winnice, była kopalnia, teraz jest ciężka praca na farmie. Uwielbiam takie powieściowe klimaty, więc na pewno nie jestem zawiedziona.

ZA CO JĄ CENIĘ?

Książki Mii Sheridan cenię za wiarygodny wydźwięk, za przekonujących bohaterów, za wrażenia, które nie pozwalają mi tylko przypatrywać się poczynaniom bohaterów, ale skłaniają mnie do emocjonalnego zaangażowania. Tutaj tego nie zabrakło. „Bez pożegnania” nie zostanie moją ulubioną powieścią autorki, ale to wciąż bardzo dobra historia, książka, którą pochłonęłam w jeden dzień. Polecam romantyczkom i czytelniczkom szukającym pełnych ciepła i wrażliwości, a zarazem męskich bohaterów.

wydawnictwo: Edipresse Książki

kategoria: romans

ilość stron: 318

data wydania: luty 2018

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu Edipresse Książki.