"Lato koloru wiśni" - Carina Bartsch

 

„Nauczyłam się, że istnieją różnice pomiędzy miłością a miłością.”

„Stara miłość nie rdzewieje” – ale czy aby na pewno? Co, jeżeli takowa zakończyła się w sposób, którego wolelibyśmy nie pamiętać, a mokra od łez poduszka jeszcze na długo potem nie mogła wyschnąć? Czy darząc nienawiścią osobę, która nas skrzywdziła, bylibyśmy w stanie o wszystkim zapomnieć i wykrzesać ze swojego wnętrza te stare, głębokie i płomienne niegdyś uczucie? Wszystko pewne zależałoby od sytuacji, ale już sam temat wydaje się gorący i niewątpliwie interesujący. Tym razem zabiorę Was w głąb historii Emely, która padła ofiarą miłosnego rozczarowania – co chyba nie jest niczym wyjątkowym. Z pewnością zaś wyjątkowe jest to, co stało się potem. Przed Wami „Lato koloru wiśni” autorstwa Cariny Bartsch.

Emely, młoda studentka literaturoznawstwa, wita w progach Berlina ukochaną przyjaciółkę Alex, która właśnie przeprowadza się tutaj na stałe. Owa zmiana niesie ze sobą prawie same pozytywy, a częste spotkania, dotąd zastępowane rozmowami telefonicznymi, pozwolą Emely poczuć, że ma blisko siebie kogoś naprawdę ważnego. A jednak złośliwy los postanawia zagrać jej na nosie. Pojawia się bowiem jeden, bardzo niewygodny problem. Wizyty w nowym mieszkanku przyjaciółki wiążą się z możliwością natknięcia się na Elyasa, brata Alex, a o nim dziewczyna z pewnością wolałaby nie pamiętać. Otóż dokładnie siedem lat temu to właśnie przez niego wylała niejedną łzę i zwątpiła w moc miłości, która w chwilach powodzenia wydawała się niezniszczalna. Czy widok jego turkusowych oczu odświeży w niej wspomnienia? Wszystko wskazuje na to, że niekoniecznie, bo nienawiść, którą Emely kieruje w jego stronę, wydaje się nie mieć końca. Ponadto w życiu dziewczyny pojawił się ktoś nowy – tajemniczy wielbiciel, który wraz z każdym kolejnym mailem zdobywa jej sympatię.

Główna bohaterka książki to z pozoru zwykła dziewczyna, którą trudno byłoby scharakteryzować jednym zdaniem. Momentami niepewna siebie, kiedy indziej zaś zaborcza i kąśliwa. Skłonna do uczuć i wrażliwości, ale też pamiętliwa i ślepa na szczere intencje. Czy można jej się dziwić? Przecież niejedno w życiu wycierpiała, a dbając o samowystarczalność pragnie przecież szczęścia, uważając na to, by nie powielać popełnionych w przeszłości błędów…

Elyas, jako brat Alex, nie jest dla Emely obojętnym rodzeństwem ukochanej przyjaciółki. To człowiek, którego wręcz nienawidzi, a już sama jego obecność wydaje się ją parzyć. Uszczypliwe uwagi, kpiące żarty wycelowane w jej stronę – dziewczyna nie pozostaje mu dłużna, chociaż tak naprawdę po prostu wolałaby go nie spotykać. Z pewnością sobie na to zasłużył, w końcu kilka lat temu okazał się głównym powodem miłosnego rozczarowania, które w sercu Emely wyryło niemałe piętno bólu. Zatem dlaczego on teraz usilnie stara się pochwycić jej uwagę? Czy chce przypomnieć jej o tym, jak wyjątkowym jest dupkiem? A może chodzi o coś zupełnie innego? Niemniej jednak serce bohaterki zaczyna zdobywać już ktoś inny, tajemniczy i romantyczny adorator. No właśnie – kto?

Historia miłosna rozpisana na kartach książki „Lato koloru wiśni” to rozgrywana na tle akademickiej scenerii powieść dla młodzieży, chociaż według mnie także i dla nieco starszych kobiet lubujących się w tak zwanych love stories z udziałem młodych bohaterów. Autorka, poprzez wykreowaną fabułę udowadnia jak nikt inny, że miłość od nienawiści dzieli bardzo cienka granica. Czy jednak takimi uczuciami da się operować i nieustannie zmieniać ich kolejność? Niejednokrotnie nie można komuś zapomnieć wyrządzonych krzywd, bo tkwią one wewnątrz serca. A jednak miewamy chwile słabości i warto pilnować tego, by ktoś niechciany ich nie wykorzystał. Emely była po uszy zakochana w Elyasie, ale czar tego związku pękł jak mydlana bańka. Czy teraz, kiedy chłopak ponownie i nieco nachalnie wkracza w jej życie, ognista nienawiść w końcu się wypali – a może rozszaleje? Pamiętajcie, że w grę wchodzi także Luca – e-mailowy wielbiciel bohaterki. Oj, dzieje się naprawdę sporo…

„Lato koloru wiśni” to dobrze napisana, wciągająca, ale i buchająca pozytywną energią książka. To, co wysuwa się tutaj na pierwszy plan, to cięte, ale przede wszystkim pełne humoru dialogi. O ile walka fizyczna pomagająca rozładować nienawiść nie byłaby tutaj na miejscu, o tyle bitwa na słowa rozgrywana na życiowej arenie nieraz wywoływała na mojej twarzy uśmiech. Ciekawa kreacja bohaterów i raczej skromna ilość zanudzających opisów – cała kompozycja okazuje się całkiem udana. I chociaż mam wrażenie, że wszystko zmierza w kierunku, który wydaje mi się nieco przewidywalny, przekonam się o tym już niedługo. Przede mną bowiem „Zima koloru turkusu”.

Książkę zdecydowanie polecam – w szczególności młodzieży. To jedna z tych historii, które wnoszą w codzienność dreszczyk ekscytacji i powodują chęć przeżycia podobnej, przepełnionej miłością przygody. Nie znajdziecie tutaj wielkich, namiętnych scen, bo autorka nie zużyła wszystkich elementów romansu w pierwszym tomie, czym utorowała drogę ciekawości prowadzącej do kolejnej części. Ja jestem ogromnie ciekawa cóż takiego rozegra się na jej łamach. Wy zaś, jeżeli jeszcze nie mieliście okazji poznać „Lato koloru wiśni”, macie coś do nadrobienia.

moja ocena: 5/6

wydawnictwo: Media Rodzina

ilość stron: 492

data wydania: czerwiec 2015