"Syberyjski trans. Mój tatuś kat i inne reportaże. Część 1" - Stanisław Kalisz. Historia ludźmi pisana.

„ […] im bardziej się tę krainę odkrywa, tym więcej przybywa wątków, których odgadnąć jednemu nie sposób. Pozostaje tylko pokora, szacunek i dziwny rodzaj mocnego „syberyjskiego uzależnienia”.”

Na temat Syberii powstała już niejedna książka. Kraina kojarzona ze srogimi zimami, przywodzi na myśl obraz katorżniczych prac uchodźców, którzy byli zsyłani na jej ziemie. Jedno jest pewne, wciąż nieodkryta odsłania po kawałku swoje tajemnice. Tropem uzupełniających jej obraz elementów wyruszył Stanisław Kalisz, który poprzez historie ludzi cofnął się w czasie, by paradoksalnie zrozumieć teraźniejszość współczesnej Rosji. Jeśli lubicie pełne wrażeń podróże bądź interesuje Was ten wciąż nie do końca zbadany rejon świata, zapraszam do zapoznania się z recenzją książki „Syberyjski trans. Mój tatuś kat i inne reportaże”.

 

ZARYS TREŚCI

Spotykając jakuckiego szamana, udając się na prawdziwą Rybałkę czy odwiedzając więzienie Serpentynka, Stanisław Kalisz ma okazję posmakować różnych oblicz Syberii. Goszczony przez tych uczynnych, straszony przez podejrzanych nie tylko patrzy, ale przede wszystkim wsłuchuje się w historie kreślące portret zawiłych dziejów przeszłości, która pokierowała losami ludzi często w bardzo niesprawiedliwy sposób. Śpi w hotelu, ale i nocuje przy blasku ogniska. Przekonany, że jego przygodą rządzi PRZYPADEK, zabiera czytelnika w bogatą we wrażenia, ale i niełatwą wędrówkę.

Jak wyglądają Dni Republiki? Czym jest pierestrojka? Jak hojni bywają rybacy i jak się kręci… pornola?

WŁASNE OBSERWACJE I LUDZIE

Już niejednokrotnie wspominałam o tym, jak cenię sobie książki podróżnicze, w których autor na pierwszym miejscu stawia nie powszechnie znane fakty, a własne obserwacje. Stanisław Kalisz nie dość, że wyprowadza na pierwszy plan osobiste doświadczenia, to jeszcze podkreśla w nich istotę spotkań z ludźmi, bo przecież to nie krajobrazy, a człowiek tworzy społeczeństwo czy kraj.

DRAMATY

Spotkacie się więc tutaj z obywatelami Syberii, których losu z pewnością nie chcielibyście dźwigać na swoich barkach. Jest kobieta, która szanuje obraz Stalina pomimo tego, że odebrał jej to, co najcenniejsze i jest historia pewnego żółtego kawałka tkaniny, przez którego mogła stracić życie cała rodzina. Katorżnicze prace, wydobywanie złota, zsyłki do obozów, spalony portret ojca i masowe rozstrzeliwanie niewinnych. Stalinowskie rządy. Niełatwa to przeprawa, bo usłana bólem i cierpieniem. A jednak warto otworzyć się na takie opowieści, by w pełni zrozumieć mentalność syberyjskiej ludności.

DOPIESZCZONE DRUGIE WYDANIE

Dopieszczając przelane na papier wrażenia z podróży autor przeplata je znośną dawką historii, dzięki której czytelnik jest w stanie odpowiednio nastawić się do konkretnych sytuacji, podobnie jak w przypadku opisu miejsc, które na szczęście nie są męczące i rozległe. Warto zwrócić uwagę na to, że „Syberyjski trans” to wydanie drugie - poprawione, pod względem edytorskim ponoć znacznie przewyższające poprzednie, z którym osobiście nie miałam okazji się zapoznać. Nie wiem więc jaki poziom ono prezentowało, niemniej to drugie czyta się naprawdę szybko i momentami przyjemnie – momentami, bo trudno mówić o lekkiej lekturze śledząc tragiczne losy konkretnych bohaterów.

PODSUMOWANIE

Jest i poważnie, i smutno, i wesoło także. „Syberyjski trans. Mój tatuś kat i inne reportaże” to pierwsza część tej historii, a ja już wiem, że zdecydowanie chcę sięgnąć po dalszy ciąg. Stanisław Kalisz wyczerpuje temat, drąży, otwarcie dzieląc się pozyskaną wiedzą. Odnalazłam tutaj to, co w książkach tego gatunku uważam za najcenniejsze – ludzkie historie. Jeśli na temat społeczeństwa Syberii chcecie dowiedzieć się czegoś i Wy, warto sięgnąć po tę publikację.

wydawnictwo: Bernardinum

kategoria: reportaże, podróż

ilość stron: 371

rok wydania: 2017

Za książkę bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu Bernardinum.