"Ekstaza Gabriela" - Sylvain Reynard

„Ekstaza Gabriela” – czyli kontynuacja niezwykłego romansu profesora Emersona i studentki Juli, zawartego w książce „Piekło Gabriela”.

Na początek znowu nutka krytyki, jeżeli chodzi o okładkę. Tym razem jednak niesiona doświadczeniem pierwszej części, wiedziałam, że nie można się nią sugerować. Kolejny raz pojawiła się postać mężczyzny. Uważam, że dobrano niezbyt atrakcyjnego pana. Jeżeli tak wygląda profesor Emerson w wyobrażeniu projektantów graficznych– to nie pozazdroszczę wyobraźni. A postać kobiety na samym dole? To pewnie Christa - jedna z mniej istotnych postaci, więc nie wiem, czemu miałaby wyprzeć Julię – która na okładce się nie pojawiła, a jednak jest postacią wiodącą. Zostawmy jednak ten temat… Jeżeli ktoś nie czytał pierwszej części, radzę sięgnąć do mojej recenzji Piekła Gabriela lub też, co jest o wiele lepsze, sięgnąć po prostu po  pierwszy tom. Inaczej moja recenzja Ekstazy Gabriela może okazać się niejasna.

Gabriel i Julia spędzają cudowny czas we Włoszech. Beztroskie, opiewające w rozkosz życie jest niczym nieskażone. Wszystko jest tak, jak być powinno. Niczym niezmącony spokój byłby jednak nieco nużący dla czytelników książki, więc już z góry można było się domyślić, że cała sielanka prędzej czy później zostanie przerwana. Początkowo książka może się stać nieco nudna. Czytając kolejną stronę dotyczącą przesyconego słodyczą życia, ma się wrażenie rutyny i braku akcji. Proszę się jednak nie zniechęcać zbyt szybko, bo warto trochę poczekać. Profesor Gabriel Emerson zostaje oskarżony o molestowanie jednej ze swoich studentek – Christy.  To jednak nie wszystko. Wkrótce bowiem okazuje się, że rada uniwersytecka wykryła romans, który złamał przepisy regulujące stosunki pomiędzy profesorem, a uczennicą. Ten romans dotyczy oczywiście profesora Emersona i studentki Juli. Czy istnieją wystarczające dowody na to, aby zniszczyć plany tych dwojga ludzi? Czy oni sami będą mieli w sobie na tyle siły, aby pokonać wszystkie trudności. A może kariera, spokój i demony przeszłości okażą się o wiele ważniejsze i mocniejsze, aniżeli miłość. Jedno jest pewne – nie będzie już tak beztrosko. Do gry wejdzie też Paulina – była kochanka profesora. Czy depresja i wizja łatwiejszego życia u jej boku może odciągnąć Gabriela od jego wyidealizowanej przyszłości z Julią? Czy słowa „La gloriosa donna della mia mente” – wypowiedziane w pierwszej części, będą miały jeszcze znaczenie? Na te pytania trzeba odpowiedzieć sobie samemu, sięgając po Ekstazę Gabriela.

Na temat książki powiem tyle, że na pewno mnie nie zawiodła. Być może początkowo nieco mnie nużyła. Jednakże wraz z rozwojem akcji coraz bardziej pochłaniała mój umysł i duszę. Profesor Emerson rozkochał mnie w sobie, a wraz z nastającymi problemami cierpiałam tak samo, jak bohaterka Julia, a być może nawet i bardziej! Teraz, kiedy już skończyłam czytać, znowu jest mi smutno. Dlaczego? Bo ciężko mi się rozstać z bohaterami książek „Piekło Gabriela” oraz „Ekstaza Gabriela”. Mam tak zawsze wtedy, kiedy kończę czytać naprawdę dobre książki.  Ojciec dał mi prostą i logiczną radę, kiedy słyszał moje użalanie się. „Po prostu nie czytaj” i już. Ale ja tak nie mogę. W tym tkwi mój problem i chyba już nic nie jest w stanie go rozwiązać. Podobno powstaje trzecia część cyklu. Już czekam na nią z niecierpliwością i na pewno po nią sięgnę, aczkolwiek druga część kończy się tak, że można by się było obejść bez kolejnej.

Książkę polecam wszystkim kobietom. Zarówno rozmarzonym studentkom jak i tym paniom, które studiować nie chcą lub też uważają, że jest na to zbyt późno. Może ta książka przekona Was do tego, aby pójść na jakieś dobre studia ;) We mnie na pewno wznieciła ona iskierkę ciekawości, jeżeli chodzi o „Boską komedię”. Być może niedługo po nią sięgnę, a wraz z każdym wersem będę przypominała sobie losy Gabriela i Juli. 

Nie chcę zanudzać, więc to by było na tyle. Jeżeli czytaliście już tę książkę, bardzo proszę o Wasze opinie na jej temat. 

Moja ocena – 5/5