"Poza utartym szlakiem" - Opracowanie zbiorowe

 

Podróże, inne kultury, ciekawe tradycje, obrzędy i odmienne modele rodziny. To właśnie bardzo mnie pasjonuje. Uwielbiam zwiedzać świat! Wiadomo jednak, że nie zawsze można sobie pozwolić na to, by pojechać w każde miejsce, o jakim się tylko pomyśli. A co może bardziej odzwierciedlić urok obcych kultur, aniżeli reportaże z podróży, napisane przez inne osoby?

Od lat więc kocham książki podróżnicze. Wojciech Cejrowski i Martyna Wojciechowska – to elita, którą uwielbiam najmocniej. O wiele niżej w moim rankingu leżą dzieła pani Beaty Pawlikowskiej – ale to już inna historia. Pewnego razu jednak, przeglądając ciekawe strony dotyczące podróżowania, natknęłam się na książkę o tytule „Poza utartym szlakiem”. Krótkie streszczenie, które bardzo mnie zainteresowało, brzmiało tak:

„Reportaże z siedemnastu niezwykłych podróży w różne części świata. Azerbejdżan, Bangladesz, Filipiny, Gruzja, Gwatemala, Indonezja, Jemen, Kaszmir, Kazachstan, Liban, Nepal, Macedonia, Mongolia, Pakistan, Rosja, Sudan Południowy, Tajlandia, Ukraina. Historie pełne świszczących nad uchem kul, śmiechu dzieci, stukających butelek i lamentu religijnych męczenników. Niezwykłe miejsca i ludzie.”

Nie zastanawiając się długo, zamówiłam sobie książkę Internetem i wyczekiwałam listonosza. Sam tytuł brzmiał bardzo ciekawie – „Poza utartym szlakiem”. Podróżując z biurem podróży, widzimy to, co widzą tysiące. Idąc jednak z dala od wyznaczonego szlaku, mamy okazję przeżyć coś indywidualnego, nie robionego na pokaz, a więc bardzo prawdziwego.

Książka faktycznie jest zbiorem prac kilkunastu osób. Możemy w niej przeczytać o różnych zakątkach świata – od Ukrainy, po Sudan czy Bangladesz. Każda historia niesie ze sobą coś nowego. Każda charakteryzuje się odrębnym stylem pisania i odrębną akcją. Toteż i ja mam różne opinie co do każdej z tych opowiastek. Jedne z nich wydały mi się nużące – szczególnie te na początku. Były takie, które przedstawiały zbyt dużo przeszłej historii i miałam wrażenie, że przecież o tym mogę przeczytać w Internecie, w pierwszej lepszej wirtualnej encyklopedii. Były jednak i takie, które mnie nie zawiodły. Wspomnę więc o kilku z nich, nie zdradzając jednak szczegółów. W pamięci utkwiła mi przykładowo historia ludzi, którzy udali się do Bangladeszu pracować w szpitalu w roli wolontariuszy. W miejscu, gdzie ludzka śmierć jest o wiele częstsza niż u nas, zaś niektóre z chorób są wywoływane przez chociażby warunki panujące w miejscach opieki zdrowotnej. Przeżycia opisane w tym reportażu są naprawdę ciekawe, ale zarazem i bardzo przerażające. Ciekawe były też reportaże dotyczące pracy w roli nauczyciela w Nepalu, gdzie szkolnictwo także znacznie odbiega od tego, które znamy na co dzień. Możemy przeczytać też o Filipinach, gdzie ludzie biczują się i krzyżują na własne żądanie, o Kazachstanie, gdzie przemieszczanie się bywa nie lada wyczynem oraz o samotnym przedzieraniu się przez syberyjskie lasy i spaniu w namiocie z myślą, że dookoła żyją najgroźniejsze niedźwiedzie na świecie.

Mogę powiedzieć, że to jest właśnie to, czego teraz potrzebowałam. Oczami wyobraźni znowu mogłam krążyć po całym świecie. I chociaż niektóre z reportaży autentycznie mnie nudziły, to wiele z nich odratowało reputację książki.

Te opowiastki to także nadzieja na to, że nie zawsze potrzebna jest fura pieniędzy po to, aby zwiedzać. Nieraz wystarczy wziąć plecak i ruszyć uzbrojonym tylko w ogrom chęci i odwagi. Bo to niewątpliwie jest do tego najbardziej potrzebne.

Książka „Poza utartym szlakiem” to wspólne przedsięwzięcie Oficyny Wydawniczej Mercator oraz portalu Peron4.pl (o niezależnym podróżowaniu). Moim zdaniem, warto ją polecić. Stąd zachęcam wszystkim zagorzałych podróżników oraz nawet i tych, którzy wolą siedzieć w ciepłym domu z pilotem od telewizora w ręku. Być może takowi sami odkryją w sobie nową pasję i ruszą w świat. Ja niewątpliwie po przeczytaniu tej książki mam taką chęć!

Moja ocena – 4,5 / 5